விவாதக்கார இந்தியர் (THE ARGUMENTATIVE INDIAN)

ஆசிரியரின் பெயராலும் நூலின் தலைப்பாலும் ஈர்க்கப் பட்டு, சில வருடங்களுக்கு முன்பே டாக்டர். அமர்த்யா சென் அவர்களின் 'THE ARGUMENTATIVE INDIAN' (விவாதக்கார இந்தியர்) நூலை வாங்கி விட்டேன். நோபல் பரிசு கொடுத்துச் சிறப்பிக்கப் பட்ட போது, அவருடைய பெயர் கொண்ட கட்டுரைத் தலைப்புகளில் (தலைப்புகளை மட்டுமே) திரும்பத் திரும்பப் படித்தது போக அவரைப் பற்றி அறிந்து கொள்ள வேறு வாய்ப்பேதும் இருக்கவில்லை. கடைசியில், ஒரு வழியாக இந்தப் புத்தகத்தைப் படித்து விடும் நோக்கத்தோடு அலமாரியில் இருந்து தட்டி எழுப்பி விட்டேன். இதைப் படிக்க ஆரம்பிக்கும் முன் இப்போதுதான் IMAGINING INDIA (இந்தியாவைக் கற்பனைத்தல்) படித்து முடித்தேன். நந்தனின் கற்பனைத்தலுக்கு முன்பு இதைப் படித்திருந்தால் நன்றாக இருந்திருக்கும் என்று நினைக்கிறேன் இப்போது. நந்தனை விட அதிகமான நேரம் வரலாற்றில் கழித்திருக்கிறார் சென். சர்ச்சைக்குரிய பிரச்சனைகளைக் கூடுதல் வலிமையோடும் வெளிப்படையாகவும் கையாண்டிருக்கிறார். உபயம் - அவருடைய வங்காளப் பின்னணி.

நூலை வாங்கியபோது நினைத்தேன் - உருப்படியாக எதுவும் செய்யாமல் பேசிப் பேசி நேரத்தை வீணடிப்பவர்கள் என்று சொல்லி இந்தியர்களை நன்றாக நக்கலடித்திருப்பார் என்று. அளவிலாத நையாண்டி எதிர் பார்த்தேன். இப்போதுதான் புரிகிறது - ஒரு நோபல் அறிஞரின் பார்வை அப்படி இருக்காது என்று. நம் விவாதக் குணத்தைப் பற்றி அதிகம் பேசுகிறார். அதாகப் பட்டது - சனநாயகத்தின் மீதான நம் மரியாதை மற்றும் மூடிய மனதோடும் சொந்தக் கருத்துகளில் பிடிவாதத்தோடும் இராமல் வெளிப்படையாக உரையாடிக் கொள்ளுதல் ஆகிய பண்புகள். சுருக்கிச் சொல்ல வேண்டுமானால், மதச் சார்பின்மை பற்றிய நீளமான மற்றும் ஆழமான அலசல்.

இந்திய வரலாற்றைப் பற்றிய பல சுவாரசியமான பார்வைகளைக் கொண்டு வருகிறார். இந்து மதத்தைப் பற்றிய பாரபட்சமற்ற ஆய்வு செய்திருக்கிறார் போல்த் தெரிகிறது. நம் இருபெரும் இதிகாசங்களான இராமாயணம் மற்றும் மகாபாரதம் பற்றி அவர் பேசிய விதத்திலிருந்தே இந்து மதத்தின் மீது அவருக்கிருக்கும் மரியாதையைப் பற்றித் தெளிவாகத் தெரிகிறது. இந்து மதத்துக்கு அவருடைய தாத்தாவின் பங்களிப்புகள் பற்றியும் பேசுகிறார். அவருடைய தாத்தா பற்றி அவர் சொல்லியிருக்கும் விஷயங்கள் மூலம் அவரும் ஒரு மேல்த்தட்டுப் பின்னணியோடு வந்து வென்றவரே - அடி மட்டத்தில் இருந்து வளர்ந்தவரில்லை என்பது தெரிகிறது. அதிலிருந்து புரிவதெல்லாம் நம் மண்ணில் அப்துல் கலாம்கள் இன்னும் அதிசயங்கள்தாம் என்பதே.

சரியான உணர்வோடு பகவத் கீதை பற்றியும் பேசுகிறார். சரி-தவறுக்கும் கடமைக்கும் இடையிலான போராட்டம் பற்றிய உரையாடல் மிகத் தெளிவாகச் சொல்லப் பட்ட ஒன்று. இந்து மதத்தை எங்குமே சிறுமைப் படுத்திப் பேச வில்லை. அவருடைய தாத்தா இந்து மதத்தின் பால் அவ்வளவு ஈடுபாடு கொண்டிருந்தும் இவர் எப்படி நாத்திகரானார் என்பது பற்றியும் தாத்தா எப்படி இவரை இவர் போக்கிலேயே சுதந்திரமாகச் சிந்திக்க விட்டார் என்பது பற்றியும் அவர் விளக்கியிருப்பது சுவாரசியமாக இருக்கிறது. நம் மண்ணில் தோன்றிய எல்லா நாத்திகருக்கும் இடையிலான ஒரு பெரும் ஒற்றுமை இது - ஒன்று பெரியவர்களால் அவர்களுக்கு அந்த சுதந்திரம் கொடுக்கப் படுகிறது அல்லது அவர்களே அதை எடுத்துக் கொள்கிறார்கள்.

மதம் சார்ந்த அரசியல் பற்றிய என் நம்பிக்கைகளை உறுதிப் படுத்துகிறார் என்றும் சொல்லலாம். பா.ஜ.க. பதவியில் இருந்தபோது வரலாற்றை மாற்றி எழுத முயன்ற ஒவ்வொரு திருட்டுத் தனத்தையும் கேள்வி கேட்கிறார். இவருடைய புத்தகத்தைப் படித்த பின்புதான் தெரிகிறது - கோட்சே காந்தியைக் கொன்ற வரலாற்றுப் பகுதியைக் கூட அகற்றுகிற அளவுக்கு அவர்கள் தரம் தாழ்ந்து போனார்கள் என்று. நம்பவே முடியவில்லை! இந்திய வரலாற்றில் அவர்கள் செய்ய முயன்ற மற்ற பல தில்லு முல்லுகள் பற்றியும் பேசியுள்ளார். அடியோடு மாற்றும் ஆசைகள் இருந்திருந்தாலும் கூட இன்னும் கொஞ்சம் மெதுவாகப் போயிருக்கலாம். இவ்வளவு வேகமாகப் போய் இப்படிக் கையும் களவுமாகப் பிடி பட்டு அவமானப் பட்டிருக்க வேண்டியதில்லை. இங்குதான் அவர்கள் காங்கிரசிடம் இருந்து கற்றுக் கொள்ள நிறைய இருக்கிறது என நினைக்கிறேன்!

முதல் முறை பா.ஜ.க. ஆட்சிக்கு வந்த போது, யார் எப்படிப்பட்டவர் என்கிற விபரங்கள் கூடத் தெரியாத சராசரி இளைஞனுக்கே உரிய வகையில், காங்கிரஸ் மன்மோகன் சிங்கை ஆக்கியது போல பா.ஜ.க. இவரை நிதி அமைச்சர் ஆக்க வேண்டும் என்று எதிர் பார்த்தேன். பின்பொரு நாள், அமர்த்யா சென்னும் பொதுவுடைமைக் கட்சிக் காரர்களைப் போலவே வங்கத்தில் இருந்து வரும் மற்றொரு போலி மதச்சார்பின்மைப் பேர்வழி என்று வலது சாரி ஆதரவாளர் ஒருவர் சொல்லக் கேட்டேன். அப்போதுதான் புரிந்தது பா.ஜ.க. ஏன் அவரை ஏற்றுக் கொள்ளாது என்று. இப்போதுதான் புரிகிறது - இப்படியெல்லாம் யோசிக்க எவ்வளவு அறியாமையில் இருந்திருக்கிறேன் என்று.

ஒவ்வொரு நூலுக்கும் என்று ஒரு சில அதிகமாகப் பயன்படுத்தப் பட்ட சொற்கள் இருக்கும். இந்தப் புத்தகத்தில் வரும் அப்படியொரு சொல் HETERODOXY (அதாவது, 'மரபு மறுப்பு'). ஆச்சாரம் மற்றும் வைதீகங்களுக்கு எதிரான கருத்துக் கொள்கை. ஒரு சமூகத்தின் இந்தப் பண்புதான் அவர்களை எல்லைகளைத் தாண்டிச் செல்ல வைப்பது என்கிறார். இந்தியர்களுக்கே உரிய நம்பிக்கைகள் மற்றும் பொதுப் பண்புகளால் தான் எந்த விதமான சாய்வுக்கும் ஆளாக விரும்பவில்லை என்று வாதிடுவதன் மூலமே அது தெளிவாகத் தெரிகிறது. அவருடைய பண்பாடு பற்றி அவருக்கென்று மதிப்பீடுகள் இருந்தன.  அவருடைய பெற்றோரும் தாத்தா பாட்டியும் சொல்லிக் கொடுத்து ஊட்டி வளர்க்காத அவருடைய பண்பாடு பற்றி. என்னுடைய வினோதமான நம்பிக்கைகளில் ஒன்று - உண்மையான அறிஞன் என்பவன் தன் பெற்றோரும் மூதாதையரும் சொல்வதைக் கேட்டு அதன் மேல் தன் நம்பிக்கைகளைக் கட்டுபவன் அல்ல; மாறாக, உணமையான அறிஞனானவன் எல்லாத்தையும் பூஜ்ஜியத்தில் இருந்து ஆரம்பித்து தன் நம்பிக்கை அமைப்பைக் கட்டியமைக்க வேண்டும் (அவர்கள் சொல்லிக் கொடுத்ததைக் கண்டு கொள்ளாமல் அல்லது அவற்றைக் கேள்வி கேட்டு வளர்ந்திருக்க வேண்டும்!). எனவே, அந்த நம்பிக்கையின் படி, அமர்த்யா சென் ஓர் உண்மையான அறிஞர்.

தற்கால நாகரிகங்களுக்கும் பெண்ணிய இயக்கங்களுக்கும் முன்பாகவே - வரலாற்றின் ஆதியிலேயே தம் பெண் குலத்தினருக்கு உரிய பங்கைக் கொடுக்கிற பழக்கம் கொண்டிருந்த இந்தியச் சமூகம் எப்படி மேற்கத்திய சமூகங்களை விட மேலானது என்பது பற்றியும் பேசுகிறார். ஒடுக்கப் பட்ட இனங்களைச் சேர்ந்த கதாபாத்திரங்களும் எப்படி நம் விவாதக்கார மரபுக்குப் பங்களித்திருக்கிறார்கள் என்பது பற்றிப் பேசியிருக்கிறார். வலதுசாரி அரசியல்வாதிகளை அவர் கேட்கும் கேள்விகள் அனைத்தும் முழுக்க முழுக்க நியாயம் போல்த் தெரிகிறது. ஆனால், அதே தைரியத்தை மற்ற மதங்களைப் பற்றி எழுதும் போது காட்ட முடியுமா என்று தெரியவில்லை. அதுதான் வலது சாரி இந்து அரசியல்வாதிகள் மற்றும் ஆதரவாளர்களின் பலமான கேள்வி. நம்மில் பலரைப் போலவே, அவரும் இந்துவாகப் பிறந்ததன் சுதந்திரத்தைப் பயன் படுத்துகிறார் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

இன்று இந்துவாக இருக்கும் எல்லோருமே அடிப்படையில் இந்துவாக இருந்தவர்கள் என்று சொல்லிவிட முடியாது என்கிற திராவிடக் கோட்பாடு பற்றியும் பேசுகிறார் (அவருக்கே உரிய பாணியில்!). இதில் ஒரு சாராரே இந்து மதத்தை ஆதி முதல் பின் பற்றினார்கள் என்றும் மற்ற எல்லோருமே வேறு எதை எதையோ அவர்களுக்குரிய பாணியில் வணங்கினார்கள் என்றும் வாதிடுகிறார். இந்து மதம் என்ற பதாகையின் கீழ் ஏன் யாரோ ஒருவர் 80% இந்திய மக்களின் பிரதிநிதியாக இருக்க முடியாது என்று சொல்கிறார். இந்து என்று அழைக்கப் படுகிற பலருக்கு அதன் பொருள் என்ன என்று கூடத் தெரியாது. அது அவர்களின் அறியாமை அல்ல. ஆதியில் இருந்து அது அவர்களின் நம்பிக்கை அல்ல. அவ்வளவுதான். நம்மில் இருக்கும் ஆச்சாரமான சில குழுவினரே அவர்களையும் கணக்கில் சேர்த்துக் கொண்டு தம்மைப் போலவே அவர்களையும் அனைத்துச் சடங்குகளையும் செய்யச் சொல்கிறார்கள்.

முகலாயர்களின் காட்டுமிராண்டித் தனமான படையெடுப்புகள் பற்றியும் நேர்மையாக உரையாடுகிறார். ஆனால், நம் மண்ணில் தன்னை நடுநிலையாளர் என்று சொல்லிக் கொள்ளும் எவருக்குமே மற்ற மதங்களைக் கேள்வி கேட்கும் தைரியம் இல்லை என்றே நான் உறுதியாக நம்புகிறேன். பா.ஜ.க. அல்லது இந்துத்துவ அரசியல் அழிய வேண்டுமானால், இந்து மதத்தை விமர்சிக்கும் அதே வேகத்தோடு மற்ற மதங்களையும் கேள்வி கேட்கும் இன்னோர் இயக்கம் இருந்தாக வேண்டும். ஔரங்கசீப் ஒருவர்தான் முகலாய மன்னர்களில் கொடுங்கோலன் என்பது போலப் பேசுகிறார். ஆனால், எனக்கென்ன புரியவில்லை என்றால், அவரால் ஏன் அக்பரைத் தவிர வேறு எவரையுமே அந்த வரிசையில் சகிப்புத் தன்மை கொண்ட நல்லரசனாகப் பேச முடியவில்லை?

காந்தி மற்றும் தாகூர் பற்றி அவர் எழுதியிருக்கும் பகுதி சுவாரசியமாக உள்ளது. சுதந்திரத்துக்கு முந்தைய இந்தியாவில் தாகூர் ஒரு பெரும்புள்ளி என்று தெரியும். ஆனால் காந்தியோடு ஒப்பிடும் அளவுக்கு அவர் பெரிய ஆள் என்று எண்ணியதில்லை. தாகூரையும் பாரதியாரையும் ஒப்பிட்டுப் பழக்கப் பட்ட பின்னணியில் வளர்ந்த நமக்கு அவரை ஒரு கவிஞராகவும் எழுத்தாளராகவும் மட்டுமே தெரியும் (இன்னோர் ஊடு தகவல் - கர்நாடக சட்ட மன்றக் கட்டடமான விதான் சவுதா சென்றபோது கவனித்தேன், உள் கட்டடத்தின் முகப்பில் இரண்டு புகைப் படங்கள் வைத்திருக்கிறார்கள். ஒன்று காந்தி; இன்னொன்று தாகூர். ஒருவேளை, தாகூரும் உண்மையிலேயே அந்த அளவு பெரியவர்தானோ என்று ஏற்றுக் கொள்கிற மாதிரி யோசிக்க வைத்தது இந்தக் காட்சி!). சிலைகள், மதம், தேசியம், தேசப்பற்று போன்ற விஷயங்களில் காந்திக்கும் தாகூருக்கும் இருந்த கருத்து வேறுபாடுகள் பற்றிய உரையாடல் எனக்கும் மிகவும் பிடித்தது. போகிற போக்கில் எனக்குக் கிடைக்கும் ஒரு சிந்தனை - குஜராத் எப்போதுமே மதவுணர்வுள்ள (மதவெறி என்றில்லை) பகுதியாக இருந்திருக்கிறது; வங்கம் எப்போதுமே பரந்த நோக்குடனும் இடது சாய்வதாகவும் இருந்திருக்கிறது. எந்தக் கட்சிக்காரராக இருந்தாலும், அவர்களுடைய கொள்கை நிலைப்பாட்டில் மண்ணின் உள்ளார்ந்த ஈடுபாடு எதுவோ அதன் பாதிப்பு இருக்கிறது. அதனால்தானோ என்னவோ குஜராத்தில் காங்கிரஸ்காரர்கள் கூட வலதுசாரி ஈடுபாடு கொண்டும் வங்கத்தில் உள்ள காங்கிரஸ்காரர்கள் கூட இடதுசாரி ஈடுபாடு கொண்டும் இருப்பது போலத் தெரிகிறது.

எங்கெல்லாம் காந்தியும் தாகூரும் கருத்து வேறுபாடு கொண்டிருந்தார்கள் என்கிற விரிவான ஆய்வு நன்றாக இருக்கிறது. ஆனால், அவை சில நேரங்களில் ஒரு சராசரி மூளைக்கு தேவைக்கும் மேலானவை போலத் தெரிந்தன. ஒரு தேசத்தின் விடுதலை என்கிற மாபெரும் குறிக்கோளோடு போய்க் கொண்டிருக்கையில், ஒரே நற்காரியத்துக்காக உழைக்கும் இரு தனி மனிதர்களின் சிறு சிறு கருத்து வேறுபாடுகளை இவ்வளவு எண்ணெய் போட்டு விளக்க வேண்டியதில்லை என நினைக்கிறேன். பிரித்தானியப் பத்திரிகையாளர்கள் காந்தியிடம் "மேற்கத்திய நாகரிகம் பற்றி என்ன நினைக்கிறீர்கள்?" என்று கேட்டபோது அவர் சொன்ன பதில் பற்றி இப்போதுதான் முதல் முறை கேள்விப்படுகிறேன். 'என்னது?! மேற்கத்தியர்களிடம் நாகரிகமா?!' என்கிற தொனியில் "அது ஒரு நல்ல சிந்தனையாக இருக்கும் என நினைக்கிறேன்" என்று அவர் நக்கலாகச் சொன்ன பதில் எனக்கு மிகவும் பிடித்து விட்டது. அவருடைய கருத்தைப் பதிய வைப்பதில் அவர் எவ்வளவு வல்லவர் என்பதைத்தான் அது காட்டுகிறது.

ம்ம்ம்... காந்தியின் பேச்சாற்றல் பற்றிப் பேசுவது இந்த இடத்தில் பொருத்தமாக இருக்கும் என நினைக்கிறேன். நாம் எல்லோரும் நினைப்பது என்னவென்றால், காந்தி எப்போதுமே என்ன விலை கொடுத்தேனும் கருத்து வேறுபாடுகளைத் தவிர்க்க விரும்பியவர் - இயல்பிலேயே ஒரு பலவீனமான ஆள் என்பதே. நம்மில் பெரும்பாலானோர் நம் பாடப் புத்தகங்களில் கேள்விப் படாதது, அவர் ஒரு மாபெரும் பேச்சாளர் என்பது. உலகின் தலைசிறந்த - காலத்தை வென்ற பேச்சுகளில் அவருடைய சில பேச்சுகள் எப்போதும் இடம் பிடிக்கின்றன. சக்தி வாய்ந்த அந்தப் பேச்சாற்றல் இல்லாமல் ஒரு மொத்த தேசத்தை (உண்மையில் அவையெல்லாம் துண்டு துண்டாகக் கிடந்த தொடர்பற்ற பல பிரதேசங்கள்!) அவரால் ஒன்றிணைத்துக் கொணர்வதில் வெற்றி கண்டிருக்க முடியாது.

அதாவது, இங்கே ஆசிரியர் சொல்ல வருவது என்னவென்றால், காந்தியைப் போலல்லாமல் தாகூர் மேற்கத்திய நாகரிகம் பற்றிப் பாரபட்சமற்ற பார்வை கொண்டிருந்தார் என்பதே. காந்தியின் அந்தக் கருத்தை தாகூர் அவ்வளவு பெரிதாக எடுத்துக் கொண்டிருக்கக் கூடாது என்றே நான் கருதுகிறேன். அவர் அப்படிச் சொன்னதன் காரணமே நம்மை ஆட்டிப் படைத்துக் கொண்டிருக்கும் வெள்ளைக்காரர்கள் கொஞ்சம் அவர்களுடைய கோளாறுகள் பற்றியும் சுய விசாரணை செய்து பார்க்கட்டுமே என்பதே. அப்படிச் சொன்னதன் மூலம் அவருடைய நோக்கம் ஓரளவு வெற்றியடைந்தது என்றே சொல்ல வேண்டும். இல்லாவிட்டால், அவர்கள் மண்ணிலும் நம் மண்ணிலும் இந்த அளவு அது பற்றிப் பேசியிருக்க மாட்டார்களே.

காந்தியின் தேசியம் மற்றும் தாகூரின் மனிதம் பற்றிய கருத்து மோதல்கள் எனக்கு மிகவும் சுவாரசியமாக இருந்தன. அதில் நான் தாகூரின் பக்கம். அதே வேளையில், "போர் எப்படி அமைதிக்கு வழியோ அது போலவே தேசியம் மனிதத்துக்கு வழி!" என்று சொன்ன காந்தியின் கருத்தும் சுவாரசியமாக இருப்பதாக உணர்ந்தேன். அவர் சொல்ல முனைந்ததை நம்மால் சரியாகப் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லையோ என்றுதான் தோன்றுகிறது.

வங்கதேசத்திலும் தாகூரின் பாடல்தான் தேசியகீதமாக இருக்கிறது என்பது எனக்கு இதற்கு முன் தெரியாது. பிரிவினைப் பேச்சு எழுந்த ஆரம்ப காலத்திலேயே வங்கத்தைப் பிரிக்கும் கருத்தைத் தீவிரமாக எதிர்த்த தாகூருக்கு பிரிவினைக்குப் பின்னரும் சரியான மரியாதையைச் செய்து விட்டது வங்கதேசம். சென் அவர்களும் கூட இன்றைய வங்கதேசத்தில்  இருக்கும் பல பகுதிகளில் தன் இளமைக் காலத்தைச் செலவிட்டிருக்கிறார் என்பது சுவாரசியமான செய்தி. தன் "லஜ்ஜா" நாவலில் தஸ்லிமா நஸ்ரின் வெளிப்படுத்தி உள்ள பல உணர்வுகளை இப்போது என்னால் நன்றாகப் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது.

தாகூருக்குப் பிறகு வங்கத்தில் பிறந்த இரு பெரும் அறிஞர்களான சத்யஜித் ரே மற்றும் அமர்த்யா சென் இருவருமே சாந்திநிகேதனில் தாகூர் நிறுவிய பள்ளியில் படித்தார்கள் என்பது ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. இந்திரா காந்தியும் சாந்திநிகேதனில் படித்தாராம். ரே பற்றியும் சென் நீளமாகப் பேசியிருக்கிறார் இந்த நூலில். திரைப்படம்தான் நம் காலத்தின் தலைசிறந்த கலைப்படிவம் என்றாகி விட்ட போது, அங்கே வென்றவர்கள் பற்றியும் பேசுவதே நல்லது. இதுவரை இந்த நாட்டில் தோன்றிய திரைப்பட இயக்குனர்களிலேயே ரேதான் தலைசிறந்த இயக்குனர் என்பதில் எந்தச் சந்தேகமும் இல்லை. அவர்தான் ஆஸ்கார் விருது வாங்கிய முதல் இந்தியர். அதுவும் ஆயுட்கால சாதனைக்காக. ஆசிரியர் சொல்கிற படி, தாகூருக்கும் ரேக்கும் இருந்த ஒரு பொதுக்குணம் என்னவென்றால், அவர்கள் இருவருமே வேற்றுக் கலாச்சாரங்களைத் திறந்த மனதோடு நோக்கினார்கள். மேற்குலகின் எந்த நல்லதையும் தத்தெடுத்துக் கொள்வதில் அவர்களுக்கு எந்த மனப் புழுக்கமும் இருந்ததில்லை. திறந்த மனமும் பாரபட்சமின்மையும் நல்ல பண்புகள். ஆனால், காந்தி வெள்ளையர்களிடம் செய்தது போல, நம் எதிரிக்கெதிரான கோபத்தை எல்லா வகையிலும் வெளிக்காட்ட அனைத்து வாய்ப்புகளையும் பயன்படுத்திக் கொள்வதில் தவறேதும் இருப்பதாகவும் எனக்குப் படவில்லை.

ஒரு விஷயத்தில் ஏகப்பட்ட பேர் ஏகப்பட்ட கருத்துக்கள் கொண்டிருக்கும் போது, அவர்கள் எல்லோரையும் மேலோட்டமாக வெவ்வேறு குழுக்களில் போட்டு, ஒவ்வொரு குழுவையும் பாரபட்சமில்லாமல் நல்லது-கெட்டதுக்காக ஆய்வது நல்லது. ஒருவரைச் சரியானவர் என்றும் மற்ற எல்லோரையும் தவறென்றும் முடிவு கட்டுவதை விட இது பரவாயில்லை. டாக்டர் சென் இந்தியா பற்றிய அனைத்து ஆய்வுகளையும் மூன்று பிரிவுகளாகப் பிரிக்கிறார். மூன்று பிரிவினரும் என்ன சொன்னார்கள் - எதற்காக அப்படிச் சொன்னார்கள் என்பதைத் தெளிவாக விளக்குகிறார். ஆர்வ முறை, ஆதிக்க முறை, அந்நிய முறை (CURATORIAL, MAGISTERIAL AND EXOTICIST) ஆகிய மூன்று அணுகுமுறைகளும் அவற்றுக்கென்று குறிப்பிட்ட நோக்கங்கள் (அவற்றில் சில உள்நோக்கங்கள்) கொண்டிருந்தன. ஆர்வ முறை தான் எல்லாவற்றிலும் பாரபட்சமற்ற - யாருக்கும் எதையும் நிரூபிக்க வேண்டிய கட்டாயத்தோடு கூடிய உள்நோக்கமில்லாத முறை. நாம் கீழானவர்கள் என்றும் நாம் நம்முடைய நல்லதுக்காகவாவது அவர்களால் ஆளப் பட வேண்டியவர்கள் என்றும் ஆங்கில ஏகாதிபத்தியத்துக்கு நிரூபிக்க வேண்டிய கட்டாயத்தோடு வந்தவர்கள் ஆதிக்க முறை ஆய்வாளர்கள். அந்நிய முறை ஆய்வாளர்கள் இந்தியாவுக்கே உரிய - அடுத்தவர்கள் பார்த்து ஆச்சரியப்படத் தக்க விஷயங்களை எல்லாம் தேடித் தேடி எழுதினர். இத்தகைய வகைப் படுத்துதல், நிராகரிக்க வேண்டிய அல்லது வேடிக்கைக்குப் படிக்க வேண்டிய ஆட்களை அடையாளம் காணப் பெரிதும் உதவும்.

இரானிய அறிஞர் அல்பெரூனி திறந்த மனதோடு வருகிறார், வடமொழி கற்கிறார், அனைத்துத் தகவல்களையும் தானே நேரடியாகக் களத்தில் இறங்கிச் சேகரிக்கிறார், தான் புரிந்து கொண்டதை உலகிற்கு உரைக்கும் முன் நம்மைப் பற்றி முழுமையாகப் புரிந்து கொள்ள முயற்சிக்கிறார். வெளியுலகுக்கு இந்தியாவைப் பற்றி விளக்கிச் சொன்ன வெளியாட்களில் மிகச் சிறப்பான சிலரில் அவரும் ஒருவர். ஆனால், ஆதிக்க முறை ஆய்வாளரான ஜேம்ஸ் மில் என்பவரோ இந்தியாவைப் பற்றி மூட்டை மூட்டையாக எழுதிக் குவிக்கும் முன் இந்தியாவுக்கும் வந்ததில்லை; வடமொழியோ வேறு ஏதேனும் இந்திய மொழியோ கற்றதும் இல்லை. அத்தகைய ஆட்களின் மிகப்பெரிய பிரச்சனை என்னவென்றால், கணிதம், அறிவியல், வானவியல், தர்க்கவியல் போன்ற நாம் சாதித்த அனைத்தையும் இருட்டடிப்பு செய்தார்கள். நம்மை ஒரு காட்டுமிராண்டிக் கூட்டமாக மட்டுமே கண்டார்கள். இந்தியாவுக்குள்ளேயும் இது போன்ற ஆய்வுகள் செய்யப்படுகின்றன. தன் மாநிலத்தின் மீது அளவுக்கு மிஞ்சிய பற்றுக் கொண்ட அரை வேக்காடுகள், வேற்று மாநிலங்கள் - பிராந்தியங்கள் பற்றி ஆய்வு செய்யும் போதும் இது போன்று நடந்து கொள்கிறார்கள்.

இந்தியாவுக்கும் சீனாவுக்குமான தொடர்பு காலம் காலமாக இருந்து வந்திருக்கிறது. அதற்கான ஆதாரங்கள் முதல் நூற்றாண்டில் இருந்து இருக்கின்றன. சீனா எப்போதுமே அவர்களின் புதுமையான பொருட்களின் மூலம் இந்தியாவை வளப்படுத்தி இருக்கிறது; அதே வேலையை இந்தியா தன் வேத இலக்கியங்கள் மூலமும் சமயக் கருத்துகள் (பெரும்பாலும் புத்த சமயக் கருத்துகள்!) மூலமும் செய்திருக்கிறது.ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே சீனப் பட்டு இந்தியாவில் பிரபலமாக இருந்தது பற்றிப் பேசுகிறார். எனக்கு நன்றாக நினைவிருக்கிறது. என் சின்ன வயதில் சைனா சில்க் என்றொரு துணி இருந்தது. அப்போதைய இளைஞர்களிடம் அது மிகவும் பிரபலம். எங்கு சென்றாலும் ஆட்களின் கவனத்தைத் திருப்பக் கூடிய வகையில் மினு மினுக்கும். இரவிலும் சரி; பகலிலும் சரி. சூரிய ஒளிக்கும் மினுங்கும்; தெரு விளக்குக்கும் மினுங்கும். இரு திசைகளிலும் ஏகப்பட்ட அறிஞர்கள் பயணித்திருக்கிறார்கள்; தங்கள் அறிவைப் பரிமாறி இருக்கிறார்கள். தாய் நாட்டுக்குத் தம் பாடங்களை எடுத்துச் செல்லும் முன் சிலர் வந்த நாட்டில் 10 - 12 ஆண்டுகள் தங்கியே இருந்தும் இருந்திருக்கிறார்கள். இதில் சிலர் தம் இருப்பிடத்தை வந்த நாட்டுக்கே மாற்றிக் கொண்டும் இருக்கிறார்கள்.

அப்படி மிகப் பரிச்சயமாக இருந்த ஒரு பெயர் யுவான் சுவாங் (XUANZANG). இந்த நூலைப் படித்திரா விட்டால் ஆங்கிலத்தில் அவர் பெயரை இப்படித்தான் எழுத வேண்டும் என்று கூடத் தெரியாமல் போயிருக்கும். துரதிர்ஷ்டவசமாக, சுவாரசியமாக இருக்க வேண்டிய காலத்தில் நம் வரலாற்றுப் புத்தகங்கள் அப்படி இருப்பதில்லை நமக்கு. அல்லது, அவற்றைப் புரிந்து கொள்ளவும் சுவாரசியமாகப் படவும் முடியாத வயதில் அவற்றோடு அறிமுகப் படுத்தப் படுகிறோம். எனக்கு யுவான் சுவாங் பற்றி நினைவிருப்பதெல்லாம் அவருக்குத் தேவையான அளவு நீளமான - வேடிக்கையான மீசை இருந்தது; அதனால் இல்லாதோருக்கு மீசை மற்றும் தாடி வரையும் - சிறிதாக இருப்போருக்கு அவற்றைப் பெரிதாக்கி விடும் என் வகுப்பு நண்பர்கள் அவரைத் தொடாமலேயே விட்டு விடுவர் (அதையே வெள்ளைக்கார ஆட்சியாளர்களுக்குக் கூடுதல் கோபத்தோடு செய்வோம்; ஏனென்றால் அவர்கள் நம் மக்களைக் கொடுமைப்படுத்தியவர்கள் என்றும் நம் செல்வங்களைக் கொள்ளை கொண்டு போனவர்கள் என்றும் சொல்லிக் கொடுக்கப் பட்டோமே!). பெரும்பாலான நேரங்களில் அவருடைய மீசையைத்தான் மற்றவர்களுடைய முகங்களுக்குக் காப்பி அடிப்போம். இப்போதுதான் புரிகிறது யுவான் சுவாங் எவ்வளவு பெரிய ஆள் என்பதும் இங்கிருந்தபோது நம் மக்களிடம் எவ்வளவு நல்லவராக நடந்து கொண்டார் என்பதும்.

இந்த ஒட்டு மொத்த இந்தோ-சீனக் கதை எனக்கு மிகவும் முக்கியமாகப் பட்டது. வரலாறு நெடுகிலும் நாம் ஒருவருக்கொருவர் உதவியாகவும் ஒத்தாசையாகவும் இருந்து வந்திருக்கிறோம். சீனா எப்போதுமே உலத்தின் மையமாக இருக்க விரும்பியிருக்கிறது. இப்போதுதான் அது பக்கத்து நாடுகளுக்கும் உலகுக்கும் பிரச்சனையாக ஆரம்பித்திருக்கிறது. இந்தியாவையும் மேற்கு என்று சொல்லி எப்படி சீனா தன்னை மையமாகக் காட்டிக் கொள்கிறது என்று அழகாகச் சொல்லியிருக்கிறார். எல்லோரும் நினைப்பது போல, புத்த மதம் மட்டுமே இந்தியாவிலிருந்து சீனாவுக்குச் சென்றதில்லை; இன்னும் ஏதேதோ சென்றிருக்கின்றன. மொத்த உலகத்துக்கும் கூட - இது பல பிரபலமான மதங்களின் பிறப்பிடம் மட்டுமல்ல; இப்போது மறக்கப் பட்டு விட்ட பல்வேறு மற்ற விஷயங்களுக்கும் இது பிறப்பிடமாக இருந்திருக்கிறது.

ஆரம்ப காலத்தில் சீனாவின் புத்த மத நுழைவுக்கெதிரான போக்குக்குக் காரணம் அடுத்த நாட்டில் இருந்து வந்த ஒரு மதத்தை ஏற்றுக் கொள்வது நம் மேன்மையை இழந்து விட்டதாகக் கருதப் படுமோ என்கிற பய உணர்வே. இது போன்ற தேசியவாதம் உலகின் எல்லாப் பகுதிகளிலும் உள்ளதென்றே நினைக்கிறேன். மற்ற கலாச்சாரங்களைப் பற்றி என்னவென்று கூடப் புரிய முயலாமல் தன்னுடையதே உயர்ந்த கலாச்சாரம் என்று கூச்சல் இடுவது எந்தக் கலாசாரத்திலுமே எளிதில் ஈர்க்கக் கூடிய கருத்து. என்னுடைய மொழிதான் உலகத்திலேயே சிறந்தது என்று சொல்கிற நிறையப் பேருக்கு அந்த ஒரு மொழியைத் தவிர வேறொன்றுமே தெரிந்திருக்காது அல்லவா?! அதே பிரச்சனைதான்.

சீனா எப்போதுமே ஒரு சிறந்த உற்பத்திக் களமாக இருந்திருக்கிறது. இந்தியா எப்போதுமே அவர்களுக்கு ஒரு நல்ல சந்தையாகவும் மத்திய மற்றும் மேற்காசியப் பகுதிகளில் விற்பனை செய்து கொடுக்கும் முகவராகவும் இருந்திருக்கிறது. சனநாயகமற்ற ஒரு முறையைக் கொண்டிருப்பதன் மூலம் நம்மை விடப் பல மடங்கு பலன்களை அவர்கள் சாதித்து விட்டார்கள்; நாமோ எல்லாத் தடங்கல்களையும் மீறி சனநாயக நாடாக இருப்பதே ஒரு முதிர்ச்சியின் அடையாளம் என்று காட்டிக் கொண்டு இருக்கிறோம். இப்பவும் அது எனக்குச் சீனாவைக் கீழாகப் பார்க்க வாய்ப்பளிக்கிறது. உங்கள் மக்கள் தங்களுக்கு என்ன வேண்டும் என்பதைக் கூட அவர்கள் தீர்மானிக்க முடியாது என்றால், நீங்கள் எவ்வளவு வளர்ந்து என்ன பயன்? சனநாயக நாடுகளில் பஞ்சம் அடிக்கடி வருவதில்லை என்கிறார் ஆசிரியர். அப்படியானால், மற்ற அமைப்புகளை விட சனநாயகம் ஏன் மேலானது என்று நிரூபிக்க இன்னொரு காரணம் உள்ளது நம்மிடம். அது எல்லோரையும் அனுசரித்துப் போகிறது - பிரசினைக்குரியவர்களையும் சேர்த்து என்ற போதிலும்!

பஞ்சத்தைக் கட்டுப்படுத்துதலுக்கும் பசியை ஒழிப்பதற்கும் இருக்கும் வேறுபாட்டைத் தெளிவாகச் சொல்லியிருக்கிறார். பஞ்ச விஷயத்தில் சீனா பெரிதளவில் வெற்றி பெற முடியவில்லை என்றபோதிலும் பசி விஷயத்தில் நம்மை விடச் சிறப்பாகச் செயல் பட்டிருக்கிறது. நாம் அதற்குத் தலைகீழ். நாட்டின் பெரும்பகுதி மக்களுக்குப் பசி ஒரு பெரும் பிரச்சனையாக இருக்கும் போது, அவ்வளவு உணவுப் பொருட்கள் யாருக்கும் பயனில்லாமல் கெட்டு வீணாவதைக் காணும்போது மனம் வலிக்கிறது. அந்த விஷயத்தில் பயங்கரமான ஏழ்மையில் இருக்கும் நாடுகளை விடவும் நாம் மோசம் என்கிறார். கேவலம்! கேவலம்!!

ஆண்-பெண் ஏற்றத்தாழ்வுகள் பற்றிய அவருடைய பார்வை சுவாரசியமானதாக இருக்கிறது. அது ஒரு தனிப் பிரச்சனை அல்ல; பல்வேறு மற்ற ஏற்றத்தாழ்வுகளோடு தொடர்புடைய பிரச்சனை. கீழ்த் தட்டு மக்களிடம் மட்டுமே அது இருக்கிறது; மேல்த்தட்டு மக்களிடம் அது இல்லை என்கிறார். பெரும்பாலான தெற்காசிய நாடுகளில் பெண் பிரதமர்கள் கொண்டிருந்திருக்கிறோம். இன்னமும் அது நன்கு வளர்ந்த பல மேற்கு நாடுகளில் சாத்தியமாக வில்லை. ஆண்-பெண் ஏற்றத்தாழ்வு நம் மேல்த்தட்டில் ஒரு பிரச்சனை இல்லை என்பதற்கு அதுவே போதும் என்கிறார். எனக்கு இங்கே சற்றே மாறுபட்ட கருத்து இருக்கிறது. பிரதமரான எல்லாப் பெண்களும் மேல்த்தட்டில் இருந்து வந்தவர்கள் என்பது மட்டுமில்லை; அவர்கள் அனைவருமே அவரவர் நாட்டில் இருந்த வானளாவிய சக்தி வாய்ந்த அரசியல்க் குடும்பங்களில் இருந்து வந்தவர்கள். எந்த மேல்த்தட்டுப் பெண்ணும் அடிமட்ட அரசியல்ப் பொறுப்பில் இருந்து உயர்ந்து அவ்வுயர் பதவிகளை அடைந்ததில்லை. அவர்கள் எல்லோருமே பின் வாசல் வழியாக வந்தவர்கள். எனவே, கதையை அவ்வளவு எளிதாக முடித்து விட முடியாது.

அணுகுண்டு விவகாரத்தில் என் நிலைப்பாடு அவருடையதோடு ஒத்துப் போகிறது. அதற்காக நான் வைத்திருக்கும் காரணங்களும் அவர் சொல்லும் காரணங்களும் ஒன்றே. அவர் மேலும் பல ஆதரவு வாதங்கள் கொடுத்திருக்கிறார் எனக்கு. இது போன்ற வாசிப்புகள் ஒருவரின் நம்பிக்கைகளை வலுப்படுத்த உதவுகின்றன. எதிர்க் கருத்துகள் பற்றிப் புரிந்து கொள்ள வாய்ப்பளிப்பதில்லை என்ற போதிலும். சராசரி மக்களின் மத்தியில் போர்கள் மற்றும் குண்டுகள் மீது ஒருவித இனம் புரியாத ஈடுபாடு இருக்கிறது. தம்முடைய குடும்பத்திலேயே ஒருவரை இழந்திருந்தால் ஒழிய, அவை மனித உயிர்களின் மீது ஏற்படுத்தும் பாதிப்புகள் பற்றி எவரும் உணர்வதில்லை. போர்களைக் கிரிக்கெட் போட்டி போலப் பேசுபவர்கள் எல்லோரையும் கட்டாயமான முறையில் இராணுவத்தில் சேர்த்து விட வேண்டும். போர்களில் சண்டை புரிவதும் விலை மதிக்க முடியாத உயிர்களை இழப்பதும் எவ்வளவு சிரமம் என்பதை உணர்ந்து விடுவார்கள். குண்டுகள் வெளிப்படுத்தும் ஆற்றல் - சக்தி மீது நமக்கொரு கிளர்ச்சி கலந்த ஈர்ப்பு. அது ஒரு புரிபடாத - அர்த்தமற்ற ஈர்ப்பு.

அது பில் கிளிண்டன் என நினைக்கிறேன். மிக எளிமையான ஒரு கேள்வி கேட்டார் - "நீங்கள் இரு நாடுகளும் அணு குண்டு சோதனை செய்த பின் பாதுகாப்பாக உணர்கிறீர்களா அல்லது அதற்கு முன்பு அப்படி உணர்ந்தீர்களா?". வளர்ந்த நாடுகள் அவர்கள் மட்டும் வைத்துக் கொண்டு நம்மைப் போன்றவர்களை வைத்துக் கொள்ளக் கூடாது என்று சொல்வதன் பின்னணியில் இருக்கும் நியாயம் என்ன என்பது பற்றி டாக்டர் சென் விளக்குகிறார். மிகச் சாதாரணமான ஒரு காரணம், அவர்களிடம் இருக்கும் கட்டுப்பாட்டு அமைப்புகள் நம்மிடம் இருப்பதை விடப் பன் மடங்கு உயர்ந்தவை. ஐந்து முன்னணி ஆயுத வியாபாரிகள் மட்டும் ஐ.நா. பாதுகாப்புக் குழுவில் நிரந்த அங்கம் வகிக்கும் வரை அணு ஆயுத ஒழிப்பு என்பது ஏன் சாத்தியமில்லை என்பது பற்றியும் சொல்கிறார். நாம் வெளியில் சொல்லி அடுத்த சில நாட்களில் பாகிஸ்தானால் தயாரிக்க முடிந்த அணுகுண்டு தயாரிப்பு பற்றி நம்ம ஊரில் மட்டும் ஏன் அத்தனை ஆண்டுகளாக பெரிய கம்ப சூத்திரம் போல் பேசிக் குதித்தார்கள் என்று எனக்கு இப்பவும் புரியவில்லை. அப்துல் கலாம் பற்றியும் சிறிது பேசியிருக்கிறார். அவ்வளவு மென்மையான ஒரு மனிதரும் எப்படி அணுகுண்டின் பிரம்மாண்ட சக்தியால் ஈர்க்கப் பட்டிருக்கிறார் என்று சொல்கிறார். அது தேசியவாதத்தோடு கலக்கையில் இன்னும் அதிகமாகிறது.

நம்பிக்கையா பகுத்தறிவா என்பது பற்றிய உரையாடலும் சுவாரசியமாக உள்ளது. இன்றைக்கு நம் நம்பிக்கைகளுக்கு அடிப்படை ஆதாரமாக வைத்துக் கொண்டிருக்கும் திருமறைகளைப் படைத்த தீர்க்கதரிசிகளும் நம்மைப் போல ஏற்கனவே சொல்லப் பட்ட - நடைமுறையில் இருக்கிற நம்பிக்கைகளை மட்டும் கடைப்பிடித்திருந்தால் இத்தகைய தலைசிறந்த புனித நூல்களை வருங்கால சந்ததிகளுக்குப் படைத்திருக்க முடியாது என்கிறார். வேடிக்கையாக இருக்கிறதல்லவா? ஆனால், எவ்வளவு உண்மை! சிலர் அனைத்து விதமான பகுத்தாயும் அறிவோடு பிறந்து புதிய புனித நூல்கள் படைக்கும் அளவுக்குப் போகிறார்கள்; மற்றவர்களோ அத்தகைய எந்தத் திறமையும் இன்றிப் பிறந்து தம் பெற்றோர் சொல்லிக் கொடுப்பதைக் கண்மூடித் தனமாகக் கடைப்பிடிக்கிறார்கள். அவர்களும் நிறையப் படைக்கிறார்கள். ஆனால் புதிதாக எதையும் இல்லை; ஏற்கனவே படைக்கப் பட்டு விட்ட சமூகங்களுக்கு இடையிலான சண்டைகளையும் சச்சரவுகளையும் திரும்பத் திரும்பப் படைக்கிறார்கள். அவர்கள் பிறந்த மண்ணின் அமைதியைக் கெடுப்பதற்காகவே அவர்களுடைய கடவுள்களாலும் பெற்றோர்களாலும் படைக்கப் படுகிறார்கள்.

இந்த நூலில் இருந்து எடுத்துக் கொள்ள வேண்டிய ஒரு மிக முக்கியமான கருத்தாக நான் நினைப்பது அக்பரைப் பற்றிய அவருடைய பார்வைகள். நாம் அதைப் பள்ளிகளில் படித்திருக்கிறோம் என்றாலும் கூட, வரலாற்றுத் தேர்வில் தேறுகிற ஒரு காரணத்தைத் தவிர அதை நம் மூளைக்குள் செலுத்த வேண்டிய வேறொரு காரணம் இல்லாத வயது அது. தீன்-இலாஹி பற்றி அறிய எனக்கு இப்போது ஆர்வம் அதிகமாகியுள்ளது. பரந்த மனப்பான்மை பரந்திருக்கும் இன்றைய காலத்திலும் கூட, நம் படித்த மேல்த்தட்டு வர்க்கம் வெளியில் பிழைப்புக்காக ஒன்றைப் பேசிக்கொண்டு உள்மனதில் வேறொன்றை வைத்துக் கொண்டு அதன்படி வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கிறது. உள்ளொன்று வைத்துப் புறமொன்று பேசும் பண்பாட்டுக்குப் பலியானவர்கள்! அப்படியிருக்கையில், பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பு வாழ்ந்த மன்னர் ஒருவரின் இரத்த நாளங்களில் ஒற்றுமை உணர்வு நிறைந்திருந்தது நம்ப முடியாததாக இருக்கிறது.

60 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, எண்ணிலடங்கா மதங்களைக் கொண்டிருந்த ஒரு நாட்டில் மதச் சார்பின்மைதான் சரியான பாதையாக இருந்தது. இன்று, அது கேள்விக் குறியாகி உள்ளது. போலி மதச்சார்பின்மைக்கும் மதவாதத்துக்கும் நடுவில் மாட்டிக் கொண்டிருக்கிறோம். என்னைப் பொருத்தமட்டில், அது மதச்சார்பின்மையை நடைமுறைப் படுத்துவதில் ஏற்பட்ட தோல்வியையே குறிக்கிறது என்பேன். நாம் உண்மையாகவே மதச்சார்பற்றவர்களாக இருந்திருந்தால் போலி மதச்சார்பின்மைக்கும் மதவாதத்துக்கும் இடையே மாட்டிக் கொண்ட இந்த நிலை உருவாகியிருக்காது. நாம் அப்படியிருக்கவில்லை. மதவாதிகளும் அவர்களுடைய நிலைப்பாட்டை நியாயப் படுத்த அளவிலாத இடம் கொடுத்து விட்டோம்.

காலண்டர்கள் மற்றும் அவை இந்தியாவில் பிறந்த கதை பற்றி அவர் எழுதியிருப்பது நாம் மற்றவர்களை விட நாகரிகத்தில் எவ்வளவு முன்னேறி இருந்தோம் என்பதைத் தெளிவாகச் சொல்கிறது. பிற்காலத்தில் தான் சுயமரியாதை முதலாக எல்லாவற்றையும் மற்றவர்களிடம் இழந்திருக்கிறோம். இதை நிரூபிக்க பல்வேறு மற்ற கதைகளும் இருக்கின்றன. அத்தனை முறை அத்தனை வேறுபட்ட கூட்டங்களால் படையெடுக்கப் பட்டிராவிட்டால் நாமும் சீனா போலவோ வேறு ஏதோவொரு நாடு போலவோ முற்றிலும் வேறுபட்ட பிரச்சனைகளையும் நல்லதுகளையும் கொண்டிருந்திருப்போமோ என்று தோன்றுகிறது.

அவர் அதற்கு ஆதரவானவராக இல்லையென்ற போதும், இந்திய அடையாளம் பற்றிய உரையாடலில் பத்துப் பதினைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பே பிராந்தியம் மற்றும் மொழி அடிப்படையிலான மற்ற பிரிவினைப் பார்வைகள் பற்றியும் பேசியிருக்கிறார். உலகில் வேறெங்கும் வெற்றி பெற்றிராத ஓர் அமைப்பால் பிணைக்கப் பட்டிருக்கிற நமக்கு அந்த அடையாளத்தையும் அதன் அர்த்தத்தையும் காப்பாற்றுவது பெரும் சவாலாகவே இருக்கும். இத்தனை மொழிகளையும் மதங்களையும் பண்பாடுகளையும் ஒரே இடத்தில் கொண்டு ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக பிரச்சனையில்லாமல் அமைதியாக வாழும் வேறொரு நாடு இந்த உலகில் உள்ளதா? அதுவும் சுற்றியிருக்கிற நாடுகள் எல்லாமே அவற்றுள் சில மொழிகளையும் மதங்களையும் பண்பாடுகளையும் பங்கு போட்டுக் கொண்டு இருக்கும் சூழலில். இந்த நாட்டை உடையாமல் பாதுகாக்க வேண்டுமானால், பிரிவினை என்கிற இந்த ஒரு விஷயம்தான் உச்ச கட்ட கவனத்தோடு கையாளப் பட வேண்டியது. ஒருவேளை, இந்த நூலை இப்போது எழுதியிருந்தால், இந்த விஷயம் பற்றி இன்னும் விரிவாக எழுதியிருப்பார் என நினைக்கிறேன்.

இந்தப் புத்தகத்தில் இருந்து எடுத்துக் கொண்ட மிக முக்கியமான மற்றும் சுவாரசியமான இன்னொரு விஷயம், இரண்டு இந்துக்கள் மற்றும் இரண்டு முஸ்லிம்கள் பற்றிய ஒப்பாய்வு. ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு நிறைவான இந்துவாக வாழ்ந்தவர் காந்தி. அவர் மதச்சார்பின்மையை வலியுறுத்தினார். இந்து தேசியவாதத்தில் பிடிவாதமாக இருந்த சாவர்கரோ கடவுளின் இருப்பிலேயே நம்பிக்கை இல்லாதவர். அவரை எப்படி இந்து மகா சபை தலைவராக ஏற்றுக் கொண்டது என்று தெரியவில்லை. அதுபோலவே, முஸ்லிம்களுக்குத் தனி நாடு கேட்ட ஜின்னா ஆன்மீக ஈடுபாடற்றவர். தினசரி வாழ்வில் முஸ்லிமாக வாழ்ந்த ஆசாத் அதை (தனி நாடு கொள்கையை) எதிர்த்தார். மதவாதியாக இருப்பதற்கும் ஆன்மீகவாதியாக இருப்பதற்குமான வேறுபாட்டையும் அவையிரண்டும் ஏன் ஒன்றோடொன்று இணைந்து போக வேண்டியதில்லை என்பதையும் இந்தக் கதை சொல்கிறதல்லவா?! தனிப்பட்ட முறையில், ஆன்மிகம் என்னை ஈர்க்கிறது. ஆனால், மதவாத அரசியலில் ஆர்வமே வர மாட்டேன் என்கிறது. எனவே, அதுதான் எனக்கு இந்த ஒப்பீட்டை சுவாரசியமானதாக ஆக்கியது.

அவர் மீது எனக்கிருக்கும் ஓர் அற்பமான விமர்சனம் - வங்காளத்துக் கதைகளைப் பற்றிப் பேசுவதில் கூடுதல் நேரம் செலவிட்டிருக்கிறார் என்பது. வங்காளத்தில் பிறந்த ஒருவர் மற்றவற்றை விட வங்காளத்துக் கதைகளை அதிகம் பேசுவது இயல்பானதே. மற்றவர்களை விட அது பற்றி அவருக்கு அதிகம் தெரியும் என்பதால் அதில் தவறேதும் இல்லை. மற்ற பகுதிகளைப் பற்றியும் இன்னும் கொஞ்சம் அதிகம் பேசியிருந்தால் அது ஒரு சமச்சீரான உரையாடலுக்கு உதவியிருக்கும். நூல் முழுக்கவே பல இடங்களில் (பல விதி விலக்குகள் தவிர்த்து) இதை நான் உணர்ந்தேன் என்பதால் இது பற்றிச் சொல்லாமல் இருக்க முடியவில்லை என்னால். அந்தப் பகுதிகள் இந்தியாவை விட வங்கத்தைப் பற்றி அதிகம் பேசுகின்றன. கிடைக்கிற ஒவ்வொரு வாய்ப்பையும் பயன்படுத்தி தன் பின்னணியை உயர்த்திக் காட்ட முற்படுகிற முதிர்ச்சியற்ற நம்மில் சிலரைப் போல, அவர் கண்டிப்பாக அப்படியொரு பிம்பத்தை உருவாக்க வலிந்து முயற்சிக்க வில்லை என்பதை நான் அறிவேன்.ஆனால், அப்படிப்பட்ட தன்னுணர்வற்ற - இயல்பான பாரபட்சம் (அதைப் பார பட்சம் என்று கூடச் சொல்ல முடியாது!) என்னைப் போன்ற கத்துக் குட்டிகளுக்குக் கூட ஒரு பத்தி எழுத வாய்ப்பளிப்பதால் அது நல்லதில்லை. நூலின் இறுதியில் இருக்கும் அகரவரிசை அட்டவணையில் பார்த்தால் கூட, தாகூர்தான் அதிகம் பேசப்பட்டிருக்கும் நபர். காந்தி, நேரு, அக்பர், அல்பேருணி... எல்லோரையும் விட! அந்த வகையில் நந்தனின் நூல் இன்னும் சமச்சீராக இருந்தது. இதன் பொருள், இந்தியா என்ற இந்த நாட்டை உருவாக்கிய பணியில் வங்கத்தவர்களுக்கு இருக்கும் பங்கை நான் மறந்து விட்டேன் அல்லது மறுக்கிறேன் என்றில்லை.

நிறைவாக... யாரை எதற்காகப் பிடித்தாலும் அவரை முதல் அமைச்சர் ஆக்கிப் பார்க்கும் அல்லது அரசியலுக்கு வரச்சொல்லும் இனத்தின் வழித்தோன்றல் அல்லவா நான்?! எனவே, என்னிடமும் ஒரு சம்பந்தப்பட்ட கேள்வி இருக்கிறது. கேள்வி என்னவென்றால், பொருளியலுக்காக நோபல் பரிசு பெற்ற முதல் ஆசியரை நிதி அமைச்சர் ஆக்குவதில் வலதுசாரிகளுக்கு ஆர்வம் இல்லை என்பது உறுதியாகி விட்டதால், அதை ஏன் காங்கிரஸ் செய்யக் கூடாது? கேள்வி நிரம்பக் கேவலமாகக் கூடத் தெரியலாம். மன்மோகன் சிங் போன்ற ஒருவர் பிரதமராகவும் அவருடைய குழுவில் நந்தன் நிலேகனி போன்ற ஒருவர் கேபினெட் மரியாதைக்குரிய பதவியிலும் இருக்கும் போது இந்தக் கேள்வி மேலும் அர்த்தமுள்ளதாகிறது என்றே எண்ணுகிறேன்.

திரு. சென் அவர்களே, இந்த வேலையில் ஆர்வமில்லையா உங்களுக்கு?! அல்லது, காங்கிரஸ் கட்சிக்கு அந்த ஆர்வமில்லையா??!!