அருமை

கண்ணைக் கட்டிக் காட்டில் விடப்பட்டிருந்த வேளைகளில் 
வாட்டி வதக்கிய வெயிலை மறக்கவே முடியவில்லை 
ஆங்காங்கே இளைப்பாறக் கிட்டிய நிழல்களையும்

நிலத்தில் கால் படாது 
தேருலா சென்ற பொழுதுகளில்
எப்போதேனும் 
சுரீரென்று மூஞ்சியில் சுட்டிருக்கத்தானே செய்யும் 
அது மட்டும் எப்படி நிழலாகத் தொடரவில்லை!

கருத்துகள்

இந்த வலைப்பதிவில் உள்ள பிரபலமான இடுகைகள்

ஒரு மனிதன் ஒரு வீடு ஒரு உலகம் - ஜெயகாந்தன்

சாம, தான, பேத, தண்டம்

"நான் என்னை ஒரு மேதையும் புனித வேசியும் போல் உணர்கிறேன்": அலெஹாண்ட்ரோ ஜோடராவ்ஸ்கிக்குச் சில கேள்விகள்