வைகோ என்றோர் அரசியல் ஏமாளி

இன்று ஸ்டாலின் படம் போடுவது போல் நான் சிறுவனாக இருக்கும் போது திமுக போஸ்டர்களில் பெரியார் – அண்ணா – கருணா – வைகோ படங்கள் போடுவார்கள். இரண்டே படங்கள் இருந்தால் ஒன்று இவருடையதாக இருக்கும். இடதுசாரிகள் போல் – பிஜேபி போல் – முறைப்படி தேர்தல் வைத்துத் தேர்ந்தெடுத்தால் அடுத்த தேர்தலில் இவர் வந்து விடுவார் என்று தொண்டர்களே எதிர் பார்த்த போது, ‘அப்படியானால் என் மகன் என்ன நாக்கு வழிக்கப் போவதா?’ என்று கோபப்பட்டு இவரை வெளியே வீசினார் தமிழினத் தலைவர். கொலைப் பழியும் சுமத்தி. ‘என்னைக் கொன்று தலைவனாகப் பார்க்கிறான்’ என்று குற்றம் சாட்டியதில் இருந்தே புரிகிறதா? எவ்வளவு பெரிய ஆளாக ஆகியிருந்தார் என்று. இன்று நடுத்தெருவில் நிற்கிறார். எப்படி நடந்தது? எங்கே தவறு செய்தார்? கள்ளத்தோணியில் பிரபாகரனைச் சந்தித்து விட்டு வந்தபோதெல்லாம் இவர்தான் தமிழகத்தின் கதாநாயகன். அப்போது பிரபாகரனும் பெரும் கதாநாயகன். இப்போது மிக மிகப் பரிதாபமான நிலையில் இருக்கிறார். அப்படியெல்லாம் இருந்துவிட்டு இந்த வாழ்க்கையை எப்படிச் சமாளிக்கிறார்? மீள்வாரா? தெரியவில்லை. காற்று இந்தப் பக்கம் அடிக்குமா? தெரியவில்லை. இடையில் நடந்தது என்ன? அது நன்றாகத் தெரியும். இடையில் நடந்தது எல்லாமே தப்பு. பாதி அவருடையது. மீதி விதியினுடையது.

தமிழக அரசியலில் எல்லோரும் படித்துப் பாடம் கற்க வேண்டிய ஒரு வாழ்க்கை இவருடையது. 17 வருடங்களுக்கு முன்பு அவர் திமுகவை விட்டு வெளியேற்றப் பட்ட போது (வெளியேறியபோது என்று சொல்ல மாட்டேன்) பாதிக்கும் மேலான செயற்குழுவும் பொதுக்குழுவும் இவரோடு சேர்ந்து வெளியேறியது. கட்சியையே இவர் கைப்பற்றக் கூடும் என்று எண்ணிக் கொண்டிருந்தபோது வந்த பாதிப்பேர் கண்ணாடி (எம்.ஜி.ஆர். தொப்பி என்றால் இவர் கண்ணாடி; அடுத்து வந்தது பவுடர் என்று சொல்லலாம்; மொத்தத்தில் நாம் அழகு சாதனப் பொருட்களுக்கு ஏமாந்தவர்கள் என்பது மட்டும் நூற்றுக்கு நூறு உண்மை!) கூட்டிய செயற்குழுவிலும் பொதுக்குழுவிலும் கலந்து கொண்டு கையெழுத்துப் போட்ட போது சிறுவனாக இருந்த எனக்குக் கணக்கு சரியாகப் புரியவில்லை. அதெப்படி இருவர் கூட்டத்திலும் பாதிக்கும் மேல் கூட்டம் சேர்ந்தது என்று. அரசியல் என்பது இது போன்ற தராதரங்கள் எல்லாம் எதுவும் வைத்துக் கொள்ளாத முற்றிலும் மாறுபட்ட தொழில் என்பது புரிந்து கொண்டபின்தான் குழப்படி பற்றி ஓரளவு புரிந்தது (அவர்களுடைய கணக்கு நாம் பள்ளியில் படித்த கணக்கைவிட வேறுபட்டது!). அவருக்கும் புரிந்திருக்கும் ‘எப்படிப் பட்டோரை நம்பி இறங்கி விட்டோம்’ என்று. நல்ல கட்சியில் இருந்திருந்தால் நல்லவர்கள் உடன் வந்திருப்பார்கள். அரசியலைத் தொழிலாய்ப் பண்ணுபவர்கள் நொடித்துப் போன தொழிலை எதற்காகத் தொங்கிக் கொண்டிருக்கப் போகிறார்கள்? அதுவும் எவ்வளவு நாள்தான் தொங்கிக் கொண்டிருப்பார்கள்? காங்கிரசில் இருந்திருந்தால் கூட ஒரு மத்திய மந்திரி ஆகியிருப்பார். சரி, அது கிடக்கட்டும். விதி வலியது அல்லவா? நாம் என்ன செய்ய முடியும்?

தனிக் கட்சி தொடங்கியதும் வந்த முதல் இடைத் தேர்தலிலும் நல்ல வாக்குகள் வாங்கினார். அவர்தான் தமிழகத்தின் எதிர்காலம் என்றெல்லாம் எல்லோரும் எண்ணிக் கொண்டிருந்தோம். 96 தேர்தல் வந்தது. மொத்தத் தமிழகமும் செல்வியின் இராட்சச ஆட்சி மேல் வெறி கொண்டிருந்தது. காங்கிரஸ் உடைந்தபோது உருவான தமாகா திமுகவுடன் சேருவது போல விதி வேலை செய்தது. இன்று செல்வியை எப்படியும் ஆட்சிக் கட்டிலில் அமர்த்தி விட வேண்டும் (அல்லது படுக்க வைத்து விட வேண்டும்) என்று வேலை செய்து கொண்டிருக்கிற அதே மாமாதான் அப்போது செல்வியை அடித்து விரட்டும் வேலையில் தீவிரமாக இருந்தார். கருணாநிதியையும் மூப்பனாரையும் கைகோக்க வைத்துப் பத்திரிகைகளில் சிரித்தார். அதிலிருந்துதான் வைகோவுக்கு இராகுகாலம் ஆரம்பித்தது. அன்று முதல் இன்றுவரை மாமாவும் தெரிந்தோ தெரியாமலோ வைகோவுக்கு ஆப்பு வைத்துக் கொண்டே இருக்கிறார். காட்டாட்சிக்கு எதிரான காட்டாற்று வெள்ளத்தின் அலையில் காணாமல் போய் விட்டார் தனித்துப் போட்டியிட்டவர். அப்போதைக்கு அவரிடம் வேறு வாய்ப்பு ஏதும் இருக்கவில்லை. விவரமாக – விரைவாகப் பேசி மூப்பனாரைத் தன் பக்கம் இழுத்திருந்தால், தமிழகத்தின் அரசியல் எதிர்காலம் அன்றே மாறியிருக்கும். இவ்வளவு பெரிய ஊழல்கள் எல்லாம் இன்று நடந்திருக்காது. அது கூட முடியாத வேலை என்று வைத்துக் கொள்வோம். அவருடைய உச்சகட்ட ஏமாளித்தனம் அல்லது கோமாளித்தனம் என்று நான் நினைப்பது மத்திய ஆட்சியில் பங்கு பெரும் வாய்ப்புக் கிடைத்த போது வெளியில் இருந்து ஆதரிப்போம் என்றொரு பைத்தியக் காரத்தனமான முடிவு எடுத்ததுதான். தவறான புத்தகங்களைப் படித்து விட்டு, இப்படியெல்லாம் நடந்து கொண்டால் தியாகி என்று பெயர் கிடைக்கும் – மக்கள் மதிப்பார்கள் என்றெல்லாம் தவறான முடிவு எடுத்ததுதான். குள்ளநரித்தனம் சாணக்கியத்தனம் என்றும் கொழுப்பெடுத்த செயல்பாடுகள் தைரியம் என்றும் மறு விளக்கம் கொடுக்கப் பட்டுள்ள அரசியல் உலகில் தியாகத்துக்கு மரியாதை கிடைக்கும் என்று நினைத்தது யார் தப்பு? கடைசியில் இவருக்குரிய மந்திரி சீட்டையும் சேர்த்து, “அதுவும் எங்களுக்குதான் சொந்தம்; ஏன்னா அவர் எங்க ஆளு” என்று சொல்லி, மன்மோகன் சிங்குக்கும் இவருக்கும் ஒரே கல்லில் இரண்டு அல்வா கொடுத்துவிட்டு, கொள்ளைக்கூட்டம் மொள்ளமாரித்தனம் செய்தது.

நாடாளுமன்றத் தேர்தல் வேட்பாளர் அறிவிப்பின் போது எல்லாத் தொகுதிகளுக்கும் வேட்பாளர் அறிவித்து விட்டு, கடைசியாக ‘சிவகாசி’ என்று சொல்லி, சிறிய இடைவெளி விட்டு, தெரியாத வேறொரு பெயரைச் சொன்னபோதும் அவர் எதிர் பார்த்தது தியாகி என்ற பெயரும் கைதட்டலும் மட்டுமே. ரஜினிகாந்த் போல கைதட்டல் வாங்க நினைத்தவரை வடிவேல் போலப் பார்க்க ஆரம்பித்தது தமிழகம் அது முதல். நாடு முழுக்க வென்றபின் சோனியா வேறு வழியில்லாமல் செய்து வாங்கிய பெயரை அடுத்த வேளைச் சாப்பாட்டுக்கே வழியில்லாத கட்சியை நடத்திக் கொண்டு செய்து வாங்க நினைத்தால் அதன் பெயர் என்ன? ‘இந்த ஆள் எதற்காகத்தான் கட்சி நடத்துகிறார்? நாமெல்லாம் ஏன் இவர் பின்னால் அலைந்து யாருக்கும் பயனில்லாமல் வாழ்க்கையை வீணடித்துக் கொண்டிருக்கிறோம்?’ என்று அவருடைய கட்சிக் காரர்களே கேட்க ஆரம்பித்தார்கள். தக்க நேரத்தில் ஸ்பெக்ட்ரம் காசைக் கொண்டு வந்து அவர்களை எல்லாம் அள்ளிக் கொண்டு போய் விட்டார்கள் கொள்ளைக்காரர்கள்.

அதற்கடுத்து வந்த சட்டசபைத் தேர்தலில், மாவட்டச் செயலாளர் கூட்டத்தில், இவர் மட்டும் கொடுக்கிற சீட்டை வாங்கிக் கொண்டு திமுக கூட்டணியில் தொடர வேண்டும் என்று தொங்காய்த் தொங்க, ‘கண்டிப்பாக அதிமுக கூட்டணிக்குப் போக வேண்டும்’ என்று சொன்னோரேல்லாம் இப்போது இருப்பது திமுகவில். ஒரு கட்சியில் செயற்குழு – பொதுக்குழு என்றெல்லாம் பேசினால் சிரி சிரியெனச் சிரிக்கிறார்கள். அரசியலில் அப்படி ஒன்று இருக்க வேண்டும் என்பதே அவர்கள் தலைவிக்கே தெரியாதாம். இன்னொரு கட்சியில் அது பற்றிப் பேசினால் நமட்டுச் சிரிப்பு சிரிக்கிறார்கள். “அதெல்லாம் வெறும் பெயருக்கு; சும்மா தலைவர் அப்படியெல்லாம் சொல்வதைப் பெரிதாக எடுத்துக் கொண்டு இப்படியெல்லாம் விளக்கம் கேட்காதீர்கள்” என்கிறார்கள். ஆக மொத்தம் இரண்டு இடங்களிலும் முடிவு எடுக்கப்படும் இடம் வீடுதான். வெளியில்தான் காமெடி பண்ணுகிறார்கள். நீங்கள்தான் அதில் ஏமாந்து போய் உண்மையாகவே கட்சிக்காரன் பேச்சையெல்லாம் கேட்டு சரியாகத் தவறான முடிவுகளை எடுக்கிறீர்கள்.

இவர் மட்டுமில்லை. தமிழகத்தில் இருந்து பலர் போய் விடுதலைப் புலிகளைச் சந்தித்து இருக்கிறார்கள். அவர்களிடம் காசும் கூட வாங்கியிருக்கலாம் தேர்தல் வேலைக்கோ கட்சி நடத்தவோ. அவர்கள் எல்லோருமே செய்த ஒரு புத்திசாலித்தனமான வேலை - சரியான நேரத்தில் விடுதலைப் புலிகளை விட்டு விலகி நிற்பது போல் நடிப்பது. அதையும் செய்யத் தெரியவில்லை இவருக்கு. இன்றுவரை, பழகிய பழக்கத்துக்கு நன்றியோடு இருக்க வேண்டும் என்கிற பைத்தியக்காரத்தனம்தான் அவரை இந்தப் பாடு படுத்துகிறது. மருத்துவரிடம் கேட்டுக் கற்றுக் கொள்ளுங்கள் – அரசியலில் எப்படி அணி மாற வேண்டும் என்பது பற்றி. மூன்று முறை அணி மாறிய இவரைக் குறை சொல்பவர்கள் ஒவ்வொரு முறையும் மாறும் அவரைப் பாராட்டுகிறார்கள். காரணம் என்ன? அவர் வேறு எது பற்றியும் கவலைப் படுவதில்லை. வெல்லும் அணி எதுவென்று சரியாகக் கணித்து மாறுகிறார். இவரை வெல்லப் போகும் நேரத்தில் கழட்டி விடுவார்கள். தோற்கும் அணியில் போய்ச் சேருவார். கிரிக்கெட் ஆனாலும் அரசியல் ஆனாலும் தொழில் ஆனாலும் வெல்பவன் எதைச் செய்தாலும் சரி; தோற்பவன் எது செய்தாலும் தவறு. நீங்கள் படிக்கும் உலக வரலாற்றுப் புத்தகங்களில் இதெல்லாம் சொல்லிக் கொடுக்க மாட்டார்கள். அதுதான் பிரச்சனை.

அடுத்தது ஜாதி ஓட்டு. முதன் முதலில் நீங்கள் கட்சி ஆரம்பித்த போது கோயம்புத்தூரில் இருக்கும் உங்கள் உறவினரெல்லாம் ‘மனவாடு’ ஒருத்தர் வரப்போகிறார் என்று அள்ளி அள்ளிக் கொடுத்தார்கள் மில்களில் சம்பாதித்த பணத்தை எல்லாம். போன முறை என்ன ஆனது தெரியுமா? எங்கள் பக்கத்து வீட்டில் இருக்கிற உங்கள் உறவினர்களே கொடுத்த காசுக்குத் துரோகம் பண்ணக் கூடாது என்று கைச் சின்னத்துக்குப் போட்டு விட்டார்கள். பதினேழு வருடமாக ஒரு பதவியும் பெற முடியாத – ஒரு பயனும் பெற்றுத் தர முடியாத ஒருத்தர் யாராக இருந்தால் என்ன என்று கிளம்பி விட்டார்கள். அந்தக் காலத்தில் திமுக மேடையில் உங்கள் உறவினர் ஒருவர் உங்களிடம் தெலுங்கில் பேசியபோது நீங்கள் கோபப்பட்டதை இப்போதும் எங்கள் ஊரில் சிலாகித்துப் பேசிக்கொண்டிருக்கிறார்கள் – ஓட்டு மட்டும் வேறு யாருக்காவது போடும் எம் உறவினர்கள். நான்தான் உண்மையான தமிழன் என்று சொல்லிக் கொள்வோரே செய்யப் பயப்படும் காரியங்களை எதைப் பற்றியும் கவலைப்படாமல் நீங்கள் செய்து வருகிறீர்கள். ஆனாலும் உங்கள் அடையாளத்தைப் பற்றி அவ்வப்போது மானங்கெட்டவர்கள் கேள்வி எழுப்பிக் கொண்டேதான் இருக்கிறார்கள். பெரியார் வழி வந்த ஒரு திராவிட இயக்கத்தின் பெயருக்குள் மறைந்திருக்கும் செல்வி கூட தமிழகத்தில் 2% ஓட்டு மட்டுமே கொண்ட தன் மக்கள் அதிகமிருக்கும் தொகுதிக்குத் துணிந்து போய் விட்டார். நீங்கள் இன்னமும் விஜயகாந்தைப் போய்ப் பார்க்கப் பயப்படுகிறீர்கள்.

உங்கள் கட்சி வென்ற திருமங்கலத்தில் இடைத்தேர்தல் வந்தபோதும் கொஞ்சம் கூட நாகரீகம் இல்லாமல் தன் கட்சி வேட்பாளரை அறிவித்தார் உடன்பிறவா சகோதரிக்கு மட்டும் பயப்படும் உத்தமி. அதற்கும் பேசாமல் இருந்தீர்கள் - உங்கள் வேட்பாளருக்குச் செய்வதை விட அதிக பட்ச உணர்வோடு போய் வேலை செய்தீர்கள் அங்கும். அதை அந்தம்மாவின் திறமை என்றும் உங்களின் பைத்தியக்காரத்தனம் என்றும் பேசினார்கள் திமிரைத் திறமை எனும் சில புத்திசாலிகள்.

நேற்று முன் தினம் நடந்ததை விடப் பெரிய அவமானம் வேறு என்ன நடக்க வேண்டும் என்று எதிர் பார்க்கிறீர்கள்? உங்களுக்கிருக்கும் நாலு பேர் கூட இல்லாத எங்கள் தா.பா. கூடக் கோபப்பட்டார். நீங்கள் ஏன் ஒளிந்து கொண்டிருக்கிறீர்கள்? ‘கண்ணியம் காக்கிறேன்’ என்று சொல்லிக் கொண்டு கோபத்தைக் காட்டும் தொண்டர்களையும் கண்டிக்கிறீர்கள். கண்ணியம் யாரிடம் காக்க வேண்டும் என்று கூடவா உங்களுக்கு வாழ்க்கை இன்னும் கற்றுக் கொடுக்க வில்லை. இன்று இரவு உங்கள் டைரியில் எழுதிக் கொள்ளுங்கள். நேற்று கோபப்பட்டவர்களுக்குக் கூட நாளை மரியாதை கிடைக்கும். கண்ணியம் காத்த உங்களைப் படு கேவலமாக நடத்துவார் தைரிய லட்சுமி. அய்யா, மதிப்பவர்களை மதிப்பதில்ல எங்கள் பண்பாடு. தயவு செய்து புரிந்து கொள்ளுங்கள். மதியதோரைக் கண்டால்தான் பயந்து மதிப்போம். விஜயகாந்துடன் தேர்தலுக்கு முன்பே சண்டை வந்தாலும் வரலாம். ஆனால் பாருங்கள். அவருடைய மரியாதையை யாரும் குறைக்க முடியாது. ஏனென்றால் அவருக்குச் சாக்கடையில் எப்படிச் சண்டை போட வேண்டுமென்று தெரியும். அதைப் படியுங்கள் முதலில். கண்ணியம் காக்க விரும்பினால் கட்சியைக் கலைத்து விட்டு அமெரிக்கா போய் விடுங்கள். மகள் வீட்டில் பேரப் பிள்ளைகளைக் கொஞ்சிக் கொண்டு கண்ணியமாக விளையாடலாம்.

மேடையில் காட்டும் ஆவேசத்தில் பாதி கூடக் கூட்டணிக் கட்சியிடம் காட்ட மறுக்கிறீர்கள். கட்சி நடத்துவது நான் எழுதுவது போல எளிதான வேலை இல்லை என்பது எனக்குத் தெரியும். ஆனாலும் இவ்வளவு சோப்லாங்கியாக இருக்கக் கூடாது நீங்கள். என்னதான் நினைக்கிறீர்கள் என்று எங்களுக்கும் சொல்லுங்கள். கொஞ்சமாவது ரோஷப்படுங்கள். ஒன்றுமில்லையானால் இதற்குப் பின்னால் இருக்கும் சோ அல்லது இராஜபக்சேயையாவது திட்டுங்கள் (நீங்கள் நம்ப மாட்டீர்கள் – ஆனால், இதில் இராஜபக்சே தலையீடு இருப்பதாகக் கூட சில நம்பத் தகுந்த வட்டாரங்கள் கூறுகின்றன). உங்களை விட இராஜபக்சேக்கு இங்கே நண்பர்கள் அதிகம் இருப்பதுதான் நிரம்ப வருத்தமாக இருக்கிறது. வழக்கம்போல் இந்த முறையும் தவறான முடிவு எடுத்து விட்டீர்கள் என நினைக்கிறேன். அதிகமாக அவமானப் படுத்தப் பட்டவர் என்ற முறையில் நீங்கள் அல்லவா முன்னின்று நடத்தியிருக்க வேண்டும் மூன்றாவது அணிக்கான பேச்சு வார்த்தையை? இப்படி ஒளிந்து கொண்டால் எப்படி? கார்த்திக்குடன் கூட்டணிக்குத் தயார் ஆகி விட்டீர்கள் போலிருக்கிறது. வாழ்த்துக்கள். இவ்வளவு சீரியசான ஆளை இந்த அரசியல் காமெடியனாக ஆக்கப் போகிறதே என்று கவலையாக இருக்கிறது...