நாத்திகம் - இன்னொரு மதம்!

இந்தக் கேள்விக்கு நம் வாழ்நாளில் என்றும் ஓர் உறுதியான விடை கிடைக்காமல் போகலாம் அல்லது இந்தப் பூவுலகில் பிறக்கும் எவருக்குமே முற்றிலும் ஏற்றுக் கொள்ளத் தக்க மாதிரியான ஒரு பதில் கிடைக்காமலே போகலாம். கேள்வி? கடவுள் இருக்கிறாரா? தெரியவில்லை. ஒவ்வொரு நாளும் சுற்றி நடக்கும் நிகழ்வுகளைக் கண்டால் குழப்பமான பதிலே கிடைக்கிறது. இல்லை என்பதற்கான ஏற்கத் தக்க தர்க்க ரீதியான விளக்கம் கிடைக்காத போது என் பதில் நேர்மறையாக உள்ளது. இருக்கிறது என்பதற்கான ஏற்கத் தக்க ஆன்மீக விளக்கம் கிடைக்காத போது என் பதில் எதிர் மறையாக உள்ளது. உங்கள் விளக்கம் என்னவாக இருந்தாலும், நான் உறுதியாக நினைப்பது என்னவென்றால், இந்த உலகம் இவ்வளவு குழப்பங்களுக்கும் பிரச்சனைகளுக்கும் வலிகளுக்கும் வன்முறைகளுக்கும் போர்களுக்கும் பசிக்கொடுமைக்கும் தகுதியானதில்லை. பிறந்த குழந்தை முதல் (இன்னும் சொல்லப் போனால் வயிற்றில் இருக்கும் கரு முதல்) பெண்கள் வரை - தள்ளாத முதியோர் வரை எல்லோருமே இவற்றை அனுபவிக்கிறார்கள் என்பது அதை விடக் கொடுமை.

சரியான தர்க்க விளக்கம் இல்லை எனும் போது, என் ஆத்திக நண்பர்கள் சொல்கிறார்கள் - அப்படியொரு விளக்கம் இல்லை என்பதற்காக கடவுள் இல்லை என்று ஆகிவிடாது. மற்றோர் எளிமையான பதில்க் கேள்வியும் கேட்கிறார்கள் - "நிரூபிக்கப் பட்ட விஷயங்களை மட்டும் தான் நீ நம்புவாயா?". அவ்வளவு எளிதாக இல்லாத இன்னொரு தொடர் கேள்வியும் கேட்கிறார்கள் - "உன் தந்தைதான் உண்மையில் உன் தந்தை என்று உனக்கு யார் நிரூபித்தார்கள்?". நம்பிக்கை என்பதன் பொருளே அதற்கு ஆதாரம் தேவையில்லை என்பதே (அல்லது அது இல்லை). அதுபோலவே, ஆன்மீக விளக்கம் இல்லை எனும்போது, என் நாத்திக நண்பர்கள் கேட்கிறார்கள் - எதைச் சொன்னாலும் கேள்வி கேட்காமல் ஏற்றுக் கொள்ளும் முட்டாளா நான் என்று. அவர்களும் மிக எளிமையான ஒரு கேள்வி கேட்கிறார்கள் - "நிரூபிக்கப் படாத எல்லாத்தையுமே நீ ஏற்றுக் கொள்வாயா?". என்ன சொல்வது? "ஆம்" என்றால் முட்டாள் என்பதை எளிதாக நிரூபிக்க வழி வகுத்து விடுவேன். "இல்லை" என்றால், அடுத்ததாக அவர்களிடமும் அவ்வளவாக எளிதாயில்லாத ஒரு தொடர் கேள்வி இருக்கிறது - "பின் கடவுளை மட்டும் ஏன் அப்படி நம்புகிறாய்?".

எந்தப் பக்கமும் நிபந்தனை அற்ற ஆதரவு கொடுக்க வேண்டிய எந்தக் கட்டாயமும் எனக்கில்லை. நான் ஒருவன் அப்படிச் செய்துவிட்டால், உலகமெலாம் இருக்கும் நாத்திகர்களுக்குக் கிடைக்க வேண்டிய சரியான பதில்கள் கிடைக்கப் போவதில்லை அல்லது ஆத்திகர்களுக்கு இதை விடச் சிறப்பான ஆதாரங்கள் கிடைக்கப் போவதில்லை. பதில் கிடைக்காத கேள்விகள் இருக்கும் வரை நான் அந்தரத்தில் தான் நிற்பேன். அதில் எந்தச் சிரமும் இல்லை எனக்கு. இருந்தாலும், அது பற்றிய பேச்சு வரும்போதெல்லாம் முன்னெப்போதையும் விடக் கூடுதலான ஆர்வத்தோடு கலந்து கொள்கிறேன். பல புதுப் புது விஷயங்களைக் கொண்டு வருவதால், நாத்திகர்களிடம் ஆத்திகமும் ஆத்திகர்களிடம் நாத்திகமும் பேசப் பிடிக்கிறது. 

சரி. கடவுள் இருக்கிறார் என வைத்துக் கொள்வோம். யார் அவர்? அவருடைய பெயர் என்ன? இயேசுவா, அல்லாவா, சிவனா, பெருமாளா, அல்லது வேறு ஏதாவது பெயரா? மேலே குறிப்பிட்டவர்களுள் ஒருவரை இதுதான் என் கடவுள் என்று நான் நினைக்கிறேன். ஏனென்றால், அப்படித்தான் என் பெற்றோர் எனக்குச் சொல்லிக் கொடுத்தார்கள்; அவர்களுடைய பெற்றோர் அவர்களுக்குச் சொல்லிக் கொடுத்தார்கள். நான் நீங்களாக இருந்திருந்தால் அப்படிச் சொல்லியிருப்பேனா - உங்கள் ஊரில், உங்கள் பெற்றோருக்குப் பிறந்து, நீங்கள் வளர்ந்த சூழ்நிலையில் வளர்ந்திருந்தால்? இல்லை, நீங்கள் தான் என்னுடைய ஊரில், என்னுடைய பெற்றோருக்குப் பிறந்து, நான் வளர்ந்த சூழலில் வளர்ந்திருந்தால் அப்படியே சொல்லியிருப்பீர்களா? நீங்களோ நானோ உலகின் வேறு எங்கோ ஒரு மூலையில் பிறந்திருந்தால் இதையே சொல்லியிருப்போமா? சவுதி அரேபியாவிலோ ஐரோப்பாவிலோ ஆப்பிரிக்காவிலோ பிறந்திருந்தாலும் கூட இதையே சொல்லியிருப்போமா? 

அவருடைய உருவம் எப்படி இருக்கும்? பார்க்க மனிதர்கள் போல இருப்பாரா அல்லது வேறு எது போலாவது இருப்பாரா அல்லது உருவம் அற்றவரா? அவர் ஆணா பெண்ணா அல்லது வேறு ஏதாவதா?

இந்தக் கேள்வி கிட்டத்தட்ட சரியான பதிலுக்கு மிக அருகில் கொண்டு சென்று விட்டது போலத் தெரிகிறது - உலகத்தை யார் படைத்தது... இவ்வளவு விதமான உயிரினங்களோடும் இயற்கை வளங்களோடும் ஒருவரை ஒருவர் சார்ந்தும் அதிசயங்களோடும் கேள்விகளோடும் கூடிய இத்தனை மாபெரிய ஆனாலும் அனைத்துக்கும் இடையில் ஏதோவொரு கோர்வை இருப்பது போன்ற அமைப்பை யார் படைத்தது? ஆனால், அதே கேள்வி கொஞ்சம் சுளுக்கினால் நம்மை மீண்டும் ஆரம்பித்த இடத்துக்கே அனுப்பி விடுகிறது - அப்படியானால் அதைப் படைத்தவரைப் படைத்தது யார்? அவர் தான்தோன்றியாக இருக்க முடியுமானால், உலகம் ஏன் அப்படி இருக்க முடியாது?! (இன்னொரு துணைக் கேள்வி - உலகமே ஏன் கடவுளாக இருக்க முடியாது?!) எவ்வளவு எளிதான ஆனாலும் சிக்கலான கேள்வி இது!

பெரும்பாலான புரட்சிக்காரர்கள் நாத்திகர்கள். அப்படியானால், அதிலிருந்து ஏதாவது முடிவு எடுத்துக் கொள்ள முடிகிறதா? என் சொந்த அனுபவத்தில் உணர்ந்தது இதுதான். நான் ஏதாவது சிக்கலில் இருக்கும்போது, கடவுளை நம்பினால், அவரிடம் சென்று முறையிட்டு அழுதுவிட்டு, அவர் அதைச் சரி செய்து விடுவார் என்ற நம்பிக்கையோடு பாரத்தை அவர் மேல் போட்டுவிட்டு, என் வேலையைப் பார்க்க ஆரம்பித்து விடுவேன். அவருடைய இருப்பில் நம்பிக்கையில்லாத போது, பிரச்சனையைத் தீர்க்கும் வரை என்னால் தூங்க முடியாது. அது தீர்க்கப் படும் வரை எனக்குப் பிரச்சனையை நினைவு படுத்திக் கொண்டே இருக்கும்; ஏதாவதொரு தீர்வை நோக்கி உழைக்கச் சொல்லி என்னை நெருக்கடிக்குள்ளாக்கும். ஏனென்றால், எனக்குத் தெரியும் - எனக்காக யாரும் அதைத் தீர்த்து வைக்க மாட்டார்கள்; நான்தான் அதைச் செய்து கொள்ள வேண்டும் என்று.

எனவே, மன அமைதி வேண்டுமானால் எவரும் பார்த்திராத ஏதோவொரு சக்தியை நம்புங்கள். ஆனால், பிரச்சனைகள் தீர்க்கப் பட வேண்டுமானால், நீங்கள்தான் தீர்வுகளைத் தேடி ஓட வேண்டும். அதுதான் உங்களுக்கு நிரந்தரமான - நடைமுறைக்கு ஒத்து வரும் தீர்வுகளைத் தர முடியும். அதுதான் உங்கள் உண்மையான பிரச்சனைகளில் இருந்து உங்களை விடுவிக்க முடியும். ஆனால், இரண்டுக்கும் இடையிலான நடுப்பாதையையும் நாம் ஒதுக்கித் தள்ளி விட வேண்டியதில்லை. நம் கடமையைச் செய்து கொண்டே அவரிடம் அதிகம் எதிர் பார்க்காமல் கடவுளையும் நம்பலாம். அது இன்னும் கொஞ்சம் புத்திசாலித் தனமான ஆத்திகமாக இருக்கிறது. நம்பிக்கை எந்த விதமான சுயநலக் காரணங்களும் கொண்டிருக்கக் கூடாது. அதற்கு உலகியல் ஆசைகள் காரணமாக இருக்கக் கூடாது. அப்படித்தானே நம்முடைய பெரும்பாலான ஆன்மீகவாதிகள் ஆன்மிகம் பற்றிச் சொல்கிறார்கள்.

ஆனால், பெரும்பாலான சாமானியர்கள் (உங்களையும் என்னையும் போன்றவர்கள்) கடவுளை வணங்குவதன் காரணம் - அவர்தான் நாம் போய் முறையிட்டு அழும் போதெல்லாம் நம்மை நம் பிரச்சனைகளில் இருந்து விடுவிக்கிறார் என்று நம்புகிறோம். நம்மிடம் இருக்கும் எல்லாமே அவரால் கொடுக்கப் பட்டவை என்று நம்புகிறோம். அதே நமக்கு, பிரச்சனைகள் தீர்க்கப் படாதபோது - கேட்டது கிடைக்காத போது, அதற்கேற்றாற்போல் ஒரு பதில் வைத்திருக்கிறோம். "ஏதோவொரு காரணத்துக்காக இதையெல்லாம் நான் அனுபவிக்க வேண்டும் என்று அவர் விரும்புகிறார்; எனவே, அப்படியே நடக்கட்டும்" என்போம். அதன் பொருள் என்னவென்றால், கடவுளின் தலையாய கடமை, என்னைப் பிரச்சனைகளில் இருந்து விடுவித்துக் கொண்டே இருப்பதோ நான் கேட்பதையெல்லாம் கொடுத்துக் கொண்டே இருப்பதோ அல்ல. அவருடைய முடிவுகளை அவரே எடுக்கிறார். அப்படியானால், அதற்கென்று சில அடிப்படைகள் இருக்க வேண்டும். அந்த அடிப்படைகள், நான் கோயிலுக்கு - தேவாலயத்துக்கு - மசூதிக்கு வெளியே என்ன செய்கிறேன் என்பதைப் பொறுத்துத் தீர்மானிக்கப் படுவதாக இருந்தால், நம்புவதற்கும் நம்பாமல் இருப்பதற்கும் எந்த வேறுபாடும் இல்லாமல் போய் விடுமே.

நாத்திகர்கள் சொல்கிறார்கள், நம்பிக்கையற்றவர்கள் ஒருபோதும் எந்த நம்பிக்கை கொண்டவர்களுக்கும் பிரச்சனையாக இருந்ததில்லை. ஆனால், ஒரு குறிப்பிட்ட மதத்தைக் கடைப்பிடிப்பவர்கள் மற்ற மதங்களைச் சேர்ந்தோரைப் படுத்துவது காலம் காலமாக நடக்கிற அநியாயம். இந்தப் பூமிப் பந்தின் எதிர் காலம் எப்போதுமே நாத்திகர்களால் கேள்விக் குறியானது இல்லை. தம்முடைய மதம்தான் தலை சிறந்தது என்று நம்புபவர்களே அந்த அபாயத்துக்கு உரியவர்கள். மற்றொருடைய மதங்களை விடத் தன்னுடையதே உயர்ந்தது அல்லது சரியானது என்று நம்புபவர்களால் மட்டுமே அந்த நிலை உருவாகிறது!

நம்பிக்கை தவிர்த்து, வேறு என்னவெல்லாம் நாத்திகரையும் ஆத்திகரையும் வேறுபடுத்துகிறது?

பொதுவான ஒரு நம்பிக்கை என்னவென்றால், கடவுளை நம்புபவர்கள் கடவுள் பயத்தால் கட்டுப் படுத்தப் படுவார்கள்; ஆனால் நாத்திகர்களோ எதற்கும் அஞ்சுவதில்லை; எனவே, எந்தப் பாவத்தையும் துணிந்து செய்வர் என்பது. ஆனால், நான் கேட்பதும் பார்ப்பதும் அதை நிரூபிக்க வில்லை. எல்லாக் குற்றவாளிகளும் நாத்திகர் அல்லர். எல்லா அரசியல்வாதிகளும் நாத்திகர் அல்லர். வரி ஏய்ப்பு செய்வோர் எல்லோரும் நாத்திகர் அல்லர். பிழைப்புக்காக சக மனிதர்களை ஏமாற்றும் எல்லோரும் நாத்திகர் அல்லர். சமயச் சடங்குகளில் செலவிடப் படும் பணமெல்லாம் வெள்ளைப் பணம் அல்ல. சிறைகளில் வாழும் எல்லோரும் நாத்திகர் அல்லர்.

ஒருவர் கடவுளை நம்பிக் கொண்டே பாவங்கள் செய்ய முடியும். அவருடைய சிந்தனை ஓட்டம் மிக எளிமையானது - 'என்னை உருவாக்கியவர்; நான் கேட்பதெல்லாம் எனக்குக் கொடுப்பவர் என்பதற்காக நான் அவரை வணங்க வேண்டும். என் தாயோ தந்தையோ நான் பாவம் செய்தால் தண்டிப்பதில்லை (தாம் செய்வது பாவம் என்று உணரவாவது செய்வார்களா என்பது அடுத்த கேள்வி). நான் எவ்வளவு நல்லவன் அல்லது கெட்டவன் என்பதெற்கெல்லாம் அப்பாற்பட்டு என்னை நானாக ஏற்றுக் கொள்வார்கள். கடவுளோடும் நான் அத்தகைய உறவுதான் வைத்திருக்கிறேன். கடவுள் எனக்கு நிபந்தனையற்ற காவலனாக இருக்க வேண்டும்; காவல்த்துறை போல் அல்ல. நான் கடவுளுக்குப் படைப்பதெல்லாம் என் பாவங்களை எல்லாம் மீறி அவர் எனக்குச் செய்யும் நல்லதுகளுக்கான பதில்.'.

நாத்திகர்கள் கடவுளுக்குப் பயப்படுவது இல்லையா? ஆம். பயப்படுவதில்லை. அவர்களுடைய பாவங்களுக்காக யாரும் கண்டிராத சக்தி ஒன்று அவர்களைத் தண்டிக்கும் என்றும் அவர்கள் நம்புவதில்லை. ஆனால், பாவங்கள் செய்யும்போது பாதிக்கப் பட்டவர்களிடம் மாட்டிக் கொண்டால் கொன்று விடுவார்கள் என்ற பயம் அவர்களுக்கு உண்டு. அவர்களுக்கும் சமமான அளவு மனிதத் தன்மை உண்டு. அவர்களும் ஒரு விபத்தைப் பார்த்தால் அல்லது ஒருவர் அடி படுவதைப் பார்த்தால் கவலைப் படுவார்கள். கடவுளை நம்புகிறார்களா இல்லையா என்பதைத் தாண்டி அது ஓர் அடிப்படை மனிதக் குணம். அவ்வளவே.

இந்த நாட்டிலேயே அதிகமான கோயில்களையும் நாத்திகர்களையும் கொண்ட மண் நம்முடையது. சில தலைமுறைகளாக அவர்கள் இருவருமே இதே மண்ணில் எந்தப் பிரச்சனையும் இல்லாமல் அமைதியாக வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். எத்தனையோ வீடுகளில் ஆத்திகர்களும் நாத்திகர்களும் எந்தப் பிரச்சனையும் இல்லாமல் ஒரே வீட்டுக்குள் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். இங்கே நாத்திகம் என்கிற சிந்தனையால் ஈர்க்கப் பட்டு ஆனால் நம்பிக்கையின்மை மீதும் நம்பிக்கையில்லாத இன்னொரு சாராரும் இருக்கிறார்கள். ரிஸ்க் எடுக்க விரும்பாதவர்கள். "அவர் இருக்கட்டும் அல்லது இல்லாமல் போகட்டும், ஆனால் அவரையும் அவர் இருப்பையும் பற்றிய தேடல்களில் என் நேரத்தை வீணடிக்க விரும்பவில்லை. காலம் காலமாக நடந்து வருவது போல, என் பெற்றோர் அவர்கள் பெற்றோர் சொன்னதைக் கேட்டது போல், அவர்கள் பெற்றோர் அவர்கள் பெற்றோர் சொன்னதைக் கேட்டது போல, நான் என் பெற்றோர் சொன்னதைக் கேட்டு விட்டுப் போகிறேன்." என்பதே அவர்கள் நிலைப்பாடு. நல்ல நிலைப்பாடுதான் உண்மையில்!

இது எல்லாமே பெரியாரில்தான் தொடங்கியது. நம் மண்ணில் யாரும் செய்யத் துணியாததை அவர் செய்தார். கடவுள் இல்லை என்று அழுத்தம் திருத்தமாகக் கத்திச் சொன்னார். கடவுள் சார்ந்த அனைத்துச் சிந்தனைகளையும் (சமயம் மற்றும் சடங்குகள்) கடுமையாக எதிர்த்தார். நம்பிக்கையின்மை என்பது நமக்குப் புதிதில்லை என்றாலும் அவருடைய அணுகுமுறை புதிது.

சனநாயகம் போலவே நாத்திகமும் ஒரு மேற்கத்தியச் சிந்தனை. மேற்கு நாடுகளில் நம் நாட்டை விட ஒப்பிட முடியாத அளவு நாத்திகர்கள் அதிகமாக இருக்கிறார்கள் (உலகின் பல்வேறு பகுதிகளில் நாத்திகர்களின் அடர்த்தி பற்றி அறிய கீழே உள்ள படத்தைப் பாருங்கள்). மேற்குலகம் கடைப் பிடிப்பதற்கும் அதன் பெருமையை விளக்கக் கடைகள் போடுவதற்கும் முன்பாகவே அது நம் மண்ணில் இருந்ததாகவும் பலர் சொல்கிறார்கள். அப்படித்தான் முனைவர். அமர்த்யா சென்னும் அவருடைய நூல் விவாதக்கார இந்தியரில் (THE ARGUMENTATIVE INDIAN) சொல்கிறார்.

ஆனால், பெரியாரின் அணுகுமுறையில் புதுமை என்னவென்றால், ஆத்திகம் என்பதே இல்லாத ஒன்றிற்காக ஏகப் பட்ட நேரத்தையும் ஆற்றலையும் வீணாக்குவது என்று நாத்திகர்கள் அனைவரும் அப்படியிருக்கையில், கடவுளை மறுப்பதிலும் அதற்கான பிரசாரங்களிலும் அளவிலாத நேரத்தைச் செலவிட்டார் அவர். காலணிகளால் சிலைகளை அடித்து, "இதற்காகக் கடவுள் என்னைத் தண்டிப்பாரா?" என்று கேட்டார். ஆச்சர்யம் என்னவென்றால், கடவுள் தண்டிக்க வில்லை. இந்தப் புதுவிதமான நாத்திகம் அக்கால இளைஞர்களை வெகுவாக ஈர்த்தது - மாநிலம் முழுக்கப் பேரலைகளை உருவாக்கியது.

பெரியாரை வெறித்தனமாகப் பின் பற்றுவோரும் அதே அளவு வெறுப்போரும் என் நெருங்கிய வட்டாரத்திலேயே நிறைய இருக்கிறார்கள். அவர் சார்ந்த சமூகத்துக்கு அவர் கொண்டு வந்த மாற்றங்களுக்காக அவரே இதுவரை பிறந்த தமிழர்களிலேயே தலைசிறந்த தமிழர் என்கிறார்கள் சிலர் (கர்நாடகத்தில் இருந்து தமிழ்நாட்டுக்கு வந்த - அதற்கு முன்பு ஆந்திரத்தில் இருந்து கர்நாடகம் வந்த - ஒரு சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர் என்பதால் அவர் தமிழரே அல்ல என்கின்றனர் வேறு சிலர்; எனவே அவர் தெலுங்கர் அல்லது கன்னடர்; தமிழர் அல்லர்!). தனிப்பட்ட பிரச்சனைகள் பல கொண்டிருந்த அவர், சிறுபான்மையாக இருந்த ஒரே காரணத்துக்காக பார்ப்பனர்களைக் கடுமையான சொற்களால் திட்டினார் என்று சொல்லி இன்னொரு சாரார் அவரை விமர்சிக்கிறார்கள்.

அவற்றை எல்லாம் தள்ளி வைத்து விட்டுப் பார்த்தால், அவரளவுக்கு எவரும் கடவுளை வெறி கொண்டு எதிர்ப்பதிலும் நாத்திகத்தைப் பரப்புவதிலும் தன் விலைமதிப்பற்ற வாழ்க்கை முழுமையையும் அர்ப்பணித்ததில்லை என்பதால் இன்றைக்கும் இந்திய நாத்திகத்தின் அடையாளமாக இருப்பவர் அவரே. சமீப காலங்களில், பல வட இந்திய தலித் இயக்கங்களிலும் அவருடைய படம் பயன்படுத்தப் படுவதைப் பார்க்கிறேன். அவருடைய பெரும்பாலான தொண்டர்கள் பின்னாளில் தேர்தல் அரசியலுக்குள் நுழைந்து தம்மையும் பாழாக்கி அரசியலையும் பாழாக்கி விட்டார்கள். அவரோ பதவி பாழாக்கும் என்பதை அறிந்தே அதில் இருந்து ஒதுங்கிக் கொண்டார்.

அந்த நேரம் சமூக சூழ்நிலை எப்படியிருந்தது என்று தெரியவில்லை. ஆனால், பார்ப்பனத் தாக்குதலை மட்டும் தவிர்த்திருந்தால் சர்ச்சை குறைவானவராகவும் இன்னும் அதிகமாக ஏற்றுக் கொள்ளப் பட்டவராகவும் ஆகியிருப்பார் என நினைக்கிறேன். அவர் ஆரம்பித்த இயக்கத்தில் இருப்போர் இன்னும் நாத்திகர்களாகத்தான் இருக்கிறார்கள் (எண்ணிக்கையில் எவ்வளவு குறைவாக இருந்தாலும் பொது வாழ்க்கையில் அவர்களின் மற்ற நிலைப்பாடுகள் எவ்வளவு அற்பமாக ஆகியிருந்தாலும்). ஆனால், அதிலிருந்து கிளை விட்டு வளர்ந்தவர்கள் - தேர்தல் அரசியலில் நுழைந்தவர்கள் - உள்ளொன்று வைத்துப் புறமொன்று பேசுவோராகவும் இடத்துக்கும் நேரத்துக்கும் (தேர்தல் நேரம் என்றால் சொல்லவே வேண்டியதில்லை) ஏற்றபடி மாற்றி மாற்றிப் பேசுபவர்களாகவும் மாறி விட்டார்கள்.

பெரியார் மட்டுமின்றி இந்தியா முழுக்க ஏகப் பட்ட நாத்திகர்கள் இருந்தனர். காந்தி அவ்வளவு ஆன்மீக - மத ஈடுபாடு கொண்டிருந்தபோது நேரு தன்னை ஒரு நாத்திகர் என்றே அறிவித்துக் கொண்டார். பகத் சிங் ஒரு நாத்திகர். விஞ்ஞானி சுப்பிரமணியன் சந்திரசேகர் (இயற்பியலுக்காக நோபல் பரிசு பெற்றவர்) ஒரு நாத்திகர். நோபல் பரிசு பெற்ற மற்றொரு இந்தியர் அமர்த்யா சென் ஒரு நாத்திகர். நடிகர் கமல் ஒரு நாத்திகர். இந்திப் பாடலாசிரியர் ஜாவேத் அக்தர் ஒரு நாத்திகர். ஆனால், அந்த வரிசையில் ஒரு நம்பவே முடியாத மாதிரியான ஆளும் வருகிறார் - இந்து மகாசபாவின் தலைவராக இருந்த விநாயக் சாவர்கர் ஒரு நாத்திகர். பொதுவுடைமை இயக்கத் தலைவர்கள் (தொண்டர்கள் எல்லோரும் என்று சொல்ல முடியாது) எல்லோருமே நாத்திகர்கள். தன் பிராமணப் பின்பெயரைப் பெருமையோடு பயன்படுத்தும் மணி சங்கர் ஐயர் ஒரு நாத்திகர்.

உளவியலின் தந்தை எனப்படும் சிக்மண்ட் பிராய்ட் ஒரு நாத்திகர். நம் காலத்தின் தலைசிறந்த இரு பணக்காரர்களான பில் கேட்சும் வாரன் பபேயும் நாத்திகர்கள். வங்க தேச எழுத்தாளரும் சமூக ஆர்வலருமான தஸ்லிமா நஸ்ரின் ஒரு நாத்திகர். இதைச் சொன்னால் உலகத்தில் எவரும் ஆச்சர்யப் பட மாட்டார்கள் - கார்ல் மார்க்ஸ் ஒரு நாத்திகர். பிரித்தானிய அரசியலின் எதிர்காலமாக இருக்கும் மிலிபான்ட் சகோதரர்கள் இருவரும் நாத்திகர்கள்.

இதிலிருந்து சில விஷயங்கள் தெளிவாகத் தெரிகின்றன. பெரியாரையும் சிலரையும் தவிர்த்து பெரும்பாலான நம் நாத்திகர்கள் பிராமணர்கள். நாத்திகம் மேற்கத்தியச் சிந்தனைதான் என்றால் அதுவும் மற்ற பல மேற்கத்தியச் சிந்தனைகளைப் போன்றே அவர்கள் மூலமே இங்கு வந்திருக்கக் கூடும். மதம் அவர்களின் கண்டுபிடிப்பு என்றால் நாத்திகமும் அப்படியே இருக்கக் கூடும். ஒரு வகையில், அதுவும் ஒரு மதமே. கருப்பும் வெள்ளையும் நிறம்தான் என்றால், நாத்திகம் ஏன் ஒரு மதமாக இருக்கக் கூடாது? கடவுளை நெருங்கிச் செல்வோர், சில பெரும் ஏமாற்றங்கள் அடையும்போது, மற்றவர்களை விட அதிகமாகக் கோபப்பட்டு, கடவுளின் இருப்பையே கேள்வி கேட்பது இயல்பானதே. எந்த உறவுக்கும் கொடுக்கும் அதே விளக்கம்தான். ஒருவரோடு நெருங்கிப் பழகும் போதுதான் அவரோடு பிரச்சனைகளோ கருத்து மாறுதல்களோ வரும். ஒருத்தரோடு எந்தச் சோலியும் இல்லையென்றால் அவரோடு நமக்கேன் பிரச்சனைகள் வர வேண்டும்? எனவே, நாத்திகம் ஒரு பார்ப்பன எதிர்ப்புச் சிந்தனை அல்ல. பெரியார் இரண்டையும் கலந்ததால் அல்லது உலப்பியதால் (ஆதரவாளர்கள் கலந்தார் என்பார்கள்; எதிர்ப்பாளர்கள் உலப்பினார் என்பார்கள்) தமிழ்நாட்டில் தான் அது அப்படி ஆகிவிட்டது. நமக்கு எதிரான ஒருவர் என்ன கருத்துச் சொன்னாலும் அது நமக்குப் பிடிக்காமல் போவது இயற்கைதானே.

கேட்ஸ் மற்றும் பபேயின் கதைகளில் இருந்து கிடைக்கும் அடுத்த விஷயம், சமூக சேவை செய்வதற்கு ஒருவர் மத நம்பிக்கை கொண்டிருக்க வேண்டும் என்ற அவசியம் இல்லை. அவை இரண்டும் இரு வேறு விஷயங்கள். இங்கே எது முக்கியம் என்றால் கருணை. கஷ்டத்தில் இருக்கும் ஒருவரைப் பார்த்து இரக்கப் படுவதற்கு ஒருவர் எதையுமே பின் பற்றுபவராக இருக்க வேண்டியதில்லை. அந்த வலியை அவர் அனுபவித்திருக்க வேண்டும் அல்லது உணர முடிய வேண்டும். அவ்வளவுதான். நீ என்னுடைய மதத்துக்கு மாறுவதாக இருந்தால் நான் உனக்கு இதெல்லாம் செய்வேன் என்று அரும் பெரும் காரியங்கள் எல்லாம் செய்வோரை விட இவர்கள் மேலானவர்களே. தன் மதத்தைக் காக்க அப்பாவி மக்களைக் கொன்று குவிப்போருக்கும் (நாம் வரலாற்றில் படித்த கதைகளையும் நவீன காலத் தீவிரவாதிகளையும் சேர்த்துத்தான் சொல்கிறேன்) இது பொருந்தும். மதவாதியாக இருப்பது எந்த வகையிலும் மனிதாபிமானியாக இருப்பதற்கு உத்திரவாதம் அளிக்காது.

சாவர்க்கர் ஒரு விதிவிலக்கு. ஒரே ஆள் மதவாதியாகவும் நாத்திகராகவும் இருக்க முடியுமா? முடியும். அதைத்தான் அவர் நிரூபித்து விட்டுப் போயிருக்கிறார். கடவுளின் இருப்பில் நம்பிக்கை இல்லாமலே இந்து மதத்தின் மீது தீராத வெறி கொண்டு இருக்க முடியும் என்று காட்டியிருக்கிறார். புத்த மதத்தைப் போலல்லாமல் இந்து மதத்தில் எல்லாமே கடவுளைச் சுற்றியே வருகிறது. புத்த மதம் கடவுளைப் பற்றிப் பேசுவதே இல்லை என்கிறார்கள். புத்தரை அவர்கள் கடவுளாக ஏற்றுக் கொண்டிருக்கிறார்களா அல்லது வேறு ஏதாவதாக ஏற்றுக் கொண்டிருக்கிறார்களா என்று தெரியவில்லை.

இது நம்மை அடுத்த கேள்விக்கு அழைத்துச் செல்கிறது. ஒருவர் நாத்திகராக இருந்து கொண்டு ஆன்மீகவாதியாக இருக்க முடியுமா? முடியும் என்றுதான் நான் நினைக்கிறேன். ஆன்மிகம் என்பது கடவுளை வழிபடுவது அல்ல. தன்னுடைய ஆன்மாவோடு பணி புரிதல்தான் ஆன்மிகம். கடவுளின் துணையோடோ அது இல்லாமலோ. மற்றவர்களைப் போலவே நாத்திகர்களும் உடல் வேலைகள் செய்ய முடியும். ஏனென்றால் அவர்களுக்கும் மற்றவர்களைப் போலவே உடல் இருக்கிறது. மற்றவர்களைப் போலவே நாத்திகர்களும் சிந்தனை செய்ய முடியும். ஏனென்றால் அவர்களுக்கும் மற்றவர்களைப் போலவே உள்ளம் இருக்கிறது. மற்றவர்களைப் போலவே நாத்திகர்களும் ஆன்மீகவாதிகளாக இருக்க முடியும். ஏனென்றால் அவர்களுக்கும் மற்றவர்களைப் போலவே ஆன்மா இருக்கிறது. அவர்கள் அவர்களுடைய மதத்தையே பின் பற்றிக் கொள்ளலாம். அதாவது, நாத்திகம். புனித நூல்களால் அன்றி மனச் சாட்சியால் நிர்வகிக்கப் படுவது அவர்கள் மதம். பிரச்சனை எப்போது வருமென்றால், சுயநலமற்ற விதிமுறைகளைக் கொள்ளும் திறன் மனச்சாட்சிக்கு இல்லாமல் போகும்போது. அந்த வகையில், புனித நூல்கள் அவைகளின் பரிந்துரைகளில் தெளிவாக இருக்கின்றன. இதில் கவலைப் பட வைப்பது எதுவென்றால், சமீப காலங்களில் வந்து கொண்டிருக்கும் அவற்றுக்கான புதிய விளக்க உரைகள்.

அனுதினமும் சக மனிதர்களோடு எப்படி நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்று தெரிய நான் ஒரு சட்டம் படித்த வழக்கறிஞராக இருக்க வேண்டியதில்லை. இந்த நாட்டில் வாழ்வதற்கு நாட்டின் அரசியலமைப்புச் சட்டத்தைப் படித்து முடித்துக் கரைத்துக் குடிக்க வேண்டியதில்லை. என் வேலையைச் செய்து கொண்டு யாருக்கும் எந்தத் தீங்கும் இழைக்காமல் இருந்தாலே போதும். நான் ஒரு நல்ல - சட்டத்தை மதிக்கும் - குடிமகனாக இருக்க முடியும். அது போலவே, என் வேலையைச் செய்து கொண்டு யாருக்கும் எந்தத் தீங்கும் இழைக்காமல் இருந்தாலே போதும். இந்த பூமியில் நான் ஒரு நல்ல மனிதனாக வாழ்ந்து விட்டதாகி விடும். எனக்குச் சட்ட நூலும் தேவையில்லை - புனித நூலும் தேவையில்லை; அரசாங்களும் தேவையில்லை - மதமும் தேவையில்லை!

ஆனால், அரசாங்கங்களும் மதங்களும் அர்த்தமற்றவை என்று அர்த்தமில்லை. வலுவான மனச்சாட்சி கொண்டிருக்க முடியாதோருக்கு அவை வேண்டும். மனச்சாட்சியால் மட்டுமே ஆளப் பட முடியாத உங்களையும் என்னையும் போன்ற சாமானியர்களுக்கு அவை வேண்டும். பெரிய விஷயங்களில் தன்னிச்சையாக முடிவெடுக்க முடியாத நம்மைப் போன்றோருக்கு அவை வேண்டும். பெற்றோரிடம் - நலம் விரும்பிகளிடம் - வழக்கறிஞர்களிடம் - நமக்குக் கருத்துச் சொல்லக் கூடிய அளவு திறமை உள்ளோரிடம் நாம் கருத்துக் கேட்டுப் போகத்தானே செய்கிறோம். அது போலவே, உங்களையும் என்னையும் போன்ற சராசரிகளுக்காக அரசாங்கங்களும் மதங்களும் அறிஞர்களால் நிர்வகிக்கப் பட வேண்டும். பேராசை கொள்ளாமல் தத்தம் எல்லைகளுக்குள் இருந்து விட்டால் அவை இரண்டுமே பிரச்சனைகள் அற்றவையாக இருப்ப. அது இயலாதென்றால், வேறு வழியில்லை, நாத்திகம் தான் தீர்வு!